O Descobridor - Cristina Branco

Tinha amor à terra que o mar lhe ocultava

Amor, como uma mulher ao ente que vai nascer

Assim ia cuidando e em sonhos se afundava

No alto da coberta, olhando a proa erguer

Pareceu-lhe que algo se mexia

Uma névoa ao longe a querer romper

Enquanto o barco, espumando, as águas dividia

De encontro à terra prestes a nascer

Ao descobri-la porém, soube-lhe a traição

Nada os unia.

Oculto no silêncio, nenhum cordão

De novo quis encobri-la mas era tarde de mais:

Nua jazia aos olhos do mundo.

Apenas lhe restava

Seguir curso tristemente, sem destino nem cais

E sem corrente — vazio de si no vazio dos mares

Hij had liefde voor het land dat de zee voor hem verborgen hield

Liefde, als een vrouw die op het punt staat geboren te worden

Dus ik zorgde voor mezelf en in mijn dromen zonk ik

Op de top van het dek, kijkend naar de boeg omhoog

Het leek hem dat er iets bewoog

Een mist in de verte die wil doorbreken

Terwijl de boot, schuimend, de wateren verdeelden

Van de ontmoeting met de aarde tot aan de geboorte

Toen ik haar echter ontdekte, kende ik haar verraad

Niets bracht hen samen.

Verborgen in stilte, geen snoer

Nogmaals, ik wilde het verdoezelen, maar het was te laat:

Naakt lag ze in de ogen van de wereld.

hij had alleen

Volg helaas zijn koers, zonder bestemming of pier

En zonder stroming — de leegte van zichzelf in de leegte van de zeeën