Navio Triste - Cristina Branco

Não sei do teu inverno

Das histórias

Levadas pelos ventos

Da memória

Só sei que ainda fazes

Parte do meu desejo

Fugaz presença, calmo

Entardecer

Na voz tolhida e fraca

Um olhar me comove

A rua incandescente

Por onde foste

Sem voltar

Vê lá ainda espero

Um sinal do teu lenço

Acenando à proa

De um navio triste

Que na bruma se foi…

Ik weet niet hoe het met jouw winter zit

van de verhalen

gedragen door de wind

Uit het geheugen

Ik weet gewoon dat je dat nog steeds doet

Een deel van mijn wens

Vluchtige aanwezigheid, rust

schemering

In de onvolgroeide en zwakke stem

Een blik raakt me

De gloeiende straat

waar ben je naartoe gegaan

zonder terug te gaan

Zie daar hoop ik nog steeds

Een teken van je zakdoek

zwaaien naar de boeg

Van een triest schip

Wat een waas is verdwenen...