Mulher À Janela - Cristina Branco

Nunca aquele portão se abre

Tão é a janela

Que lá os campos se veem nos olhos dela

O rio a floresta enlaça em coroa de azul

E pedras que verde vão passando corças esbeltas

E as runas

Dos jogos de amor nada sabe

Mas devem ser belos

Pois é tão grande a saudade

Anseiam por abraçar e nada mais têm p’ra beijar

Que o seu próprio ombro redondo

Meigo e gelado

Grande saudade

Die poort gaat nooit open

Zo is het raam

Dat de velden in haar ogen te zien zijn

De rivier die het bos verstrengelt in de kroon van blauw

En stenen die groen passeren langs slanke herten

En de runen

Van de liefdesspelletjes weet je niets

Maar ze moeten mooi zijn

Omdat het verlangen zo groot is

Ze hunkeren naar knuffelen en hebben niets anders om te zoenen

Dat je eigen ronde schouder

zoet en koud

groot verlangen