Cristal (Tinha Algum Vinho Ainda) - Cristina Branco

Tinha algum vinho ainda o copo que atirei

Por cima do meu ombro e foi cair ao Tejo

De madrugada, amor, havia esse lampejo

Do fogo em teu olhar a impor-se a sua lei

Da minha sombra à tua, em sombras pelo cais

Tinha um som 'inda rouco o fado que eu cantava

Tão perto já de ti, não sei se respirava

Nem se era para sempre ou p’ra nunca mais

Meu amor, meu amor, meu amor, por quanto me dizias

Estranho murmurar levado pelo vento

Por quanto era paixão e agora é desalento

O meu rosto estremece em águas tão sombrias

Por quanta embriaguez então nos consumiu

Fiquei como o cristal, mas creio que esqueceste

Do copo em que bebi e tu também bebeste

Que foi cair ao rio e nele se partiu

Meu amor, meu amor

Er zat nog wat wijn in het glas dat ik gooide

Over mijn schouder en het viel in de Tejo

Vroeg in de ochtend, liefje, was er een flits

Van vuur in je ogen om je wet op te leggen

Van mijn schaduw naar de jouwe, in de schaduw bij de pier

Het had een 'nog steeds hees fado-geluid dat ik zong'

Zo dicht bij jou, ik weet niet of ik ademde

Het zou ook niet voor altijd of nooit meer zijn

Mijn liefste, mijn liefste, mijn liefste, hoeveel heb je me verteld

Vreemd geruis gedragen door de wind

Hoeveel het was passie en nu is het ontzetting

Mijn gezicht beeft in zo donker water

Hoeveel dronkenschap heeft ons toen verteerd?

Ik was als het kristal, maar ik denk dat je het vergeten bent

Uit het glas waaruit ik dronk en jij dronk ook

Die in de rivier viel en erin brak

Mijn liefde mijn liefde