Chegada - Cristina Branco

Depois de longos dias à mercê da tempestade

E por vezes atirado ao chão da cama onde dormia

Admirado com seu modo de viver, Lisboa doce cidade

Sentei-me neste chão onde o sol bate e alumia

Debruçado num canto perdido balaustrada

Como uma janela imensa do céu arrebatada

Vejo o meu atormentado navio serenando no cais

O rio macilento, as terras brilhando como arraiais

Em baixo martelam as carroças, gemem os guindastes

Aqui são guitarras que se ouvem desfiando o velho fado

São as caravelas que se veem mais além subindo o Tejo, subindo o Tejo

Na lange dagen overgeleverd aan de storm

En soms op de vloer van het bed gegooid waar hij sliep

Bewonderd door zijn manier van leven, de zoete stad van Lissabon

Ik zat op deze verdieping waar de zon schijnt en aluminium

Leunend op een verloren hoekbalustrade

Als een immens raam van de hemel weggerukt

Ik zie mijn gekwelde schip kalmeren op de kade

De uitgemergelde rivier, de landen die glanzen als dorpen

Beneden hameren de karren, de kranen kreunen

Hier zijn gitaren die te horen zijn van de oude fado

Het zijn de karveels die verderop in de Tejo te zien zijn, de Tejo op