Angústia - Cristina Branco

O mar avança pela noite dentro

Rumo a tantas praias sós, distantes;

De vento e espuma é seu lamento

E de sal, como lágrimas flamantes

Assim eu sinto o mar

Quando ele se quebra a soluçar

Contra as escarpas da terra

E com as ondas minha dor suplica

A graça perdida de

Outra vez perto de ti me encontrar

Quero largar meu navio, caminhar

P’las águas rumo a todo o horizonte

Pois esteja onde estiver, eu cismo:

Tal como o luar das nuvens aparece

Minha dor p’lo mundo vagueia e entontece

E seu desejo é afogar-se no abismo

Porém, de noite eu sei que

O mar e eu sofremos a mesma mágoa

E que no leito sem margem, feito d'água

Um único soluço nos revolve

Assim fui buscando p’ra esquecer

Que tudo perdi por uma mulher;

Mas quando o mar reluz, preso do encanto

De novo me afundo, lavado em pranto

De zee gaat de nacht in

Op weg naar zoveel eenzame, verre stranden;

Van wind en schuim is je klaagzang

En van zout, zoals vlammende tranen

Dus ik voel de zee

Wanneer hij instort om te snikken

Tegen de littekens van de aarde

En met de golven smeekt mijn pijn

De verloren genade van

Weer dicht bij jou om mij te vinden

Ik wil mijn schip laten vallen, lopen

Bij het water tot aan de hele horizon

Nou, waar je ook bent, ik ben cism:

Als het maanlicht van de wolken verschijnt

Mijn pijn voor de wereld dwaalt en duizelig

En je verlangen is om te verdrinken in de afgrond

Maar 's nachts weet ik dat

De zee en ik hadden hetzelfde verdriet

En dat in het bedloze bed, gemaakt van water

Een enkele snik windt ons op

Dus ik ging op zoek om te vergeten

Dat ik alles verloor voor een vrouw;

Maar wanneer de zee schittert, gevangen in de betovering

Ik zink weer, gewassen in tranen