A Uma Princesa Distante - Cristina Branco

Jamais voltaremos a ver-nos

Entre nós dois há um mundo pelo meio

Por vezes, de noite, à janela nos detemos

Mas são outras as estrelas que vemos…

Doutros tempos o enleio

É tão longínquo o vosso país do meu:

Como a luz da mais funda escuridão — tão distante —

Que viajando sem parar nas asas do desejo, eu

Vos saudaria num suspiro agonizante

Porém, se for verdade

Que sonhando o impossível

Se leva o maior dos anseios

À estrela mais intangível:

Então eu voltarei

Voltarei todas as noites…

De saudade

We zullen elkaar nooit meer zien

Tussen ons twee is er een wereld tussen

Soms, 's nachts, stoppen we bij het raam

Maar er zijn andere sterren die we zien...

Uit andere tijden de enleio

Uw land is zo ver van het mijne:

Als het licht van de diepste duisternis — zo ver weg —

Dat reizen zonder te stoppen op de vleugels van verlangen, ik

Ik zou je met een pijnlijke zucht begroeten

Als het echter waar is?

Dat dromen van het onmogelijke

Het duurt het grootste verlangen

Naar de meest ongrijpbare ster:

Dus ik kom terug

Ik kom elke avond terug...

Mis je