The Pilgrimage - Crimson Moonlight

As dawn melted my heart

I opened up my eyes

Red roses from above

Were planted inside of me And when the never fading love

Was established in my heart

My traveling days began

I walked beside the constantly flowing

Spring of clear water

Always ready to slaked my thirst

And give me peace and strength

I ran towards the fields

Inviting me to let my tiered soul rest

How sweet they were

Those pastures of green

A smell of life filled the air

And the sun gave constant energy

To my once dead spirit

The magnificence of this paradise

Told a wonderful tale about a creation

Taking place since times immemorial

I could hear the tranquil whisper:

«Come closer to me, beloved one»

The Spirit’s voiced touched

My ears with love and care

I continued the path

And stepped inside the forest

Still hearing the whisper:

«Come closer to me…»

But suddenly the beautiful trees

And days light turned

Into a landscape of thorn and fog

Soon I was lost in an unknown wilderness

And there was no end to my fright

Tears ran down my mourned face

And the pain showed no mercy

There I was, a helpless and frightened child

At last I fell down on my knees in prayer

While feeling the despair

Coming closer and closer

«Father, help me out of here», I screamed

But no answer was heard

«See my pain…"no one there

I became a lonely prisoner

Bound by chains of doubt

Nowhere could I find the meaning

Of things happening to me At day I stood screaming, crying and praying

And at night I lay shaking in terrible helplessness

Finally, all my power was gone

And I nearly gave up it all

With my last strength I lifted

My face towards heaven and cried it out:

«Father, Thy will be done, and not mine»

Then I felt in a total less of power

Awaiting the arrival of another frozen night

Toen de dageraad mijn hart deed smelten

Ik opende mijn ogen

Rode rozen van bovenaf

Werden in mij geplant en toen de nooit vervaagde liefde

Werd gevestigd in mijn hart

Mijn reisdagen begonnen

Ik liep naast de constant stromende

Bron van helder water

Altijd klaar om mijn dorst te lessen

En geef me vrede en kracht

Ik rende naar de velden

Nodigt me uit om mijn gelaagde ziel te laten rusten

Wat waren ze lief

Die weiden van groen

Een geur van leven vulde de lucht

En de zon gaf constant energie

Naar mijn eens dode geest

De pracht van dit paradijs

Vertelde een prachtig verhaal over een creatie

Vindt plaats sinds onheuglijke tijden

Ik kon het rustige gefluister horen:

«Kom dichter bij mij, geliefde»

De stem van de Geest is aangeraakt

Mijn oren met liefde en zorg

Ik vervolgde het pad

En stapte het bos in

Hoor nog steeds het gefluister:

"Kom dichterbij me…"

Maar ineens de prachtige bomen

En de dagen werden licht

In een landschap van doorn en mist

Al snel was ik verdwaald in een onbekende wildernis

En er kwam geen einde aan mijn schrik

Tranen liepen over mijn rouwende gezicht

En de pijn toonde geen genade

Daar was ik dan, een hulpeloos en bang kind

Eindelijk viel ik op mijn knieën in gebed

Terwijl ik de wanhoop voel

Komt steeds dichterbij

"Vader, help me hieruit", schreeuwde ik

Maar er werd geen antwoord gehoord

«Zie mijn pijn…"niemand daar

Ik werd een eenzame gevangene

Gebonden door ketens van twijfel

Nergens kon ik de betekenis vinden

Over dingen die me overkomen Overdag stond ik te schreeuwen, huilen en bidden

En 's nachts lag ik te beven in vreselijke hulpeloosheid

Eindelijk was al mijn kracht weg

En ik gaf het bijna allemaal op

Met mijn laatste kracht tilde ik op

Mijn gezicht naar de hemel en riep het uit:

«Vader, uw wil geschiede, en niet de mijne»

Toen voelde ik me totaal minder macht

In afwachting van de komst van weer een bevroren nacht