My Grief, My Remembrance - Crimson Moonlight

Who put an end to all the beauty???

The splendour of the days gone by…

It’s mild and steady glow that lit up the gloomy loneliness.

What could turn all the warm and true happiness

Into cold desperate tears without end.

What made the strong, tough man become again

a scared little boy???

I watch out over the desert of Death.

It’s silent, barren landscape surrounds me…

I feel cold…

The burning sun, always shining brightly,

Giving me warmth and light…

Tell me, is it gone for ever???

Has its vitalizing warmth for ever been extinct

By gloomy, heavy fog.

Again I feel the mortal horror bite me As I stare at all these deaths

Which were once full of life,

Which were once life itself…

The birds under the sky have fallen in the dark,

Their wings, deprived of their strength, can’t carry them any more…

Birdsongs have died away into silence,

Slowly died away has every joyous symphony…

The wild beasts are not to be seen any more,

To their burrows they have returned to find peace for time indefinite…

The acres of flowery meadows,

The flowers have bowed their heads to the ground,

And have all returned to earth…

Just the thistles and thorns are still standing erect

As I stand like a withered rose

Alone with all my pain…

To the brim full of sorrow, wounded and forgotten…

But always carrying my remembrance

Of a Hope that never dies…

Wie maakte een einde aan al het moois???

De pracht van vervlogen tijden...

Het is een milde en gestage gloed die de sombere eenzaamheid verlichtte.

Wat zou al het warme en ware geluk kunnen veranderen?

In koude wanhopige tranen zonder einde.

Wat maakte de sterke, stoere man weer?

een bang jongetje???

Ik waak over de woestijn van de dood.

Het is stil, dor landschap om me heen...

Ik heb het koud…

De brandende zon, altijd fel schijnend,

Geeft me warmte en licht...

Vertel me, is het voor altijd weg???

Is zijn vitaliserende warmte voor altijd uitgestorven?

Door sombere, dichte mist.

Opnieuw voel ik de dodelijke horror me bijten terwijl ik naar al deze sterfgevallen staar

die ooit vol leven waren,

die ooit het leven zelf waren...

De vogels onder de hemel zijn gevallen in het donker,

Hun vleugels, beroofd van hun kracht, kunnen ze niet meer dragen...

Vogelgezang is weggestorven in stilte,

Langzaam stierf weg heeft elke vrolijke symfonie...

De wilde beesten zijn niet meer te zien,

Naar hun holen zijn ze teruggekeerd om voor onbepaalde tijd vrede te vinden...

De hectaren bloemrijke weiden,

De bloemen hebben hun hoofd naar de grond gebogen,

En zijn allemaal teruggekeerd naar de aarde...

Alleen de distels en doornen staan ​​nog rechtop

Zoals ik sta als een verdorde roos

Alleen met al mijn pijn...

Tot de rand vol verdriet, gewond en vergeten...

Maar altijd met mijn herinnering

Van een Hoop die nooit sterft...