Reflections Upon the Distress and Agony of Faith - Crimson Moonlight

If you respect yourself and worry about your soul

you know you must live a stricter and more retired life than even a virgin in a maiden’s bower.

It is true that there are those who need to be forced and tamedand

who would tumble about like wild beasts in lustful frenzy if they were left

free.

It is true and you can see it now, quite close at your neighbour’s house.

But you have to show that you are not one of that kind,

by talking about it with anguish and fear.

And talk you must with awe about the holy things,

the great eternal truths, so that they won’t be forgotten.

If you can’t understand their horrors, nor can you see their greatness.

Now let’s consider the distress and agony of the paradox of faith:

The tragic hero acts to gain fame and glory for himself.

The knight of faith gives up his individuality to become the common man,

become Everyman.

It all depends on the will.

If you think it’s easy enough to be a single man,

sufficient to yourself, you can be sure you are not a knight of faith.

Wild birds and wandering geniuses are not the true knights.

These know how blessed it is to belong to the common.

The true knight also knows how pleasant and wholesome it is to be an individual

who,

so to speak, translates himself into a clean, neat and flawless edition,

readable to each and everyone.

He knows that it is refreshing to be understandable to everybody,

as well as he also understands the common truths,

and both of them rejoice in their shared confidence of the common.

He rests assure that it’s pleasant to be born as a separate individual who is at home in the common,

the kind and lasting place on Earth,

which will receive him with open arms, when he finally wishes to rest there.

But he also knows that far beyond this there is a lonely, narrow and steep path,

winding its way through the wilderness.

He knows what it would be like to be born outside the common world

and to have to travel alone without meeting a single soul.

He knows quite well where he is and what his relation to other people is like.

From a human point of view he is insane and can’t communicate with anybody.

To put it mildly: he is as mad as a hatter.

If he isn’t regarded as such he is a hypocrite

and the further he travels along the way the worse hypocrisy.

The knights of faith know how engulfing it is to give themselves up for the

sake of the common.

Courage is needed, but there is also a feeling of confidence since it is for

common man.

He knows what a glorious thing it is to be understood by every truthful noble

man,

and by doing so be nobler in the mind himself.

All this he knows and feels as if committed to this faith.

He would like to think that this would be his mission of life…

Als je jezelf respecteert en je zorgen maakt over je ziel

je weet dat je een strenger en meer teruggetrokken leven moet leiden dan zelfs een maagd in het prieel van een maagd.

Het is waar dat er mensen zijn die gedwongen en getemd moeten worden en

wie zou ronddwalen als wilde beesten in wellustige razernij als ze werden achtergelaten?

vrij.

Het is waar en je kunt het nu zien, heel dichtbij bij het huis van je buren.

Maar je moet laten zien dat je niet zo'n type bent,

door er met pijn en angst over te praten.

En praat met ontzag over de heilige dingen,

de grote eeuwige waarheden, zodat ze niet vergeten worden.

Als je hun verschrikkingen niet kunt begrijpen, kun je ook hun grootsheid niet zien.

Laten we nu eens kijken naar de nood en de pijn van de paradox van het geloof:

De tragische held handelt om roem en glorie voor zichzelf te verwerven.

De ridder van het geloof geeft zijn individualiteit op om de gewone man te worden,

Alleman worden.

Het hangt allemaal af van het testament.

Als je denkt dat het makkelijk genoeg is om een ​​alleenstaande man te zijn,

voldoende voor uzelf is, kunt u er zeker van zijn dat u geen ridder van het geloof bent.

Wilde vogels en zwervende genieën zijn niet de echte ridders.

Deze weten hoe gezegend het is om tot het gewone te behoren.

De echte ridder weet ook hoe aangenaam en heilzaam het is om een ​​individu te zijn

wie,

om zo te zeggen, vertaalt zichzelf in een schone, nette en onberispelijke editie,

voor iedereen leesbaar.

Hij weet dat het verfrissend is om voor iedereen begrijpelijk te zijn,

en hij begrijpt ook de algemene waarheden,

en beiden verheugen zich in hun gedeelde vertrouwen in het gewone.

Hij kan er zeker van zijn dat het aangenaam is om geboren te worden als een afzonderlijk persoon die thuis is in het gemeenschappelijke,

de vriendelijke en blijvende plek op aarde,

die hem met open armen zal ontvangen, wanneer hij daar eindelijk wil rusten.

Maar hij weet ook dat er ver daarbuiten een eenzaam, smal en steil pad is,

zich een weg baant door de wildernis.

Hij weet hoe het zou zijn om buiten de gewone wereld geboren te worden

en om alleen te moeten reizen zonder ook maar één ziel te ontmoeten.

Hij weet heel goed waar hij is en hoe zijn relatie met andere mensen is.

Vanuit menselijk oogpunt is hij krankzinnig en kan hij met niemand communiceren.

Om het zacht uit te drukken: hij is zo gek als een hoedenmaker.

Als hij niet als zodanig wordt beschouwd, is hij een hypocriet

en hoe verder hij reist, hoe erger de hypocrisie.

De ridders van het geloof weten hoe overweldigend het is om zichzelf op te geven voor de...

omwille van het gewone.

Moed is nodig, maar er is ook een gevoel van vertrouwen omdat het voor

gewone man.

Hij weet hoe heerlijk het is om begrepen te worden door elke oprechte edelman

Mens,

en door dat te doen, wees edeler in de geest zelf.

Dit alles weet en voelt hij alsof hij toegewijd is aan dit geloof.

Hij zou graag denken dat dit zijn levensmissie zou zijn...