The Cold Grip of Terror - Crimson Moonlight

I carry my sword, my emblem of victory,

in this chaos I flourish…

I believe.

My dream is the loveliest dream.

Just the wish to have it fulfilled is enough.

I watched my step when I entered the narrow path.

I saw and I understood…

Its goal lies beyond the black fog, beyond the cold grip of terror.

To reach the goal I have to walk a long way,

have to tear my flesh on the sharpest thorns,

have to squeeze my staff so my hand gets cramped…

Through weird depths of bloody tranquility,

through darkness, pain and chaos.

through still, serene silence…

through the lashings of icy rains…

Suffering… Is it a challenge, a divine trumpet?

Day and night I lay there knocked to the ground.

Scars and wounds were my constant company…

The taste of cold blood woke me up from my restless sleep.

The heat of fire burnt my hands, stiff with cold,

when I tried to make them warm.

Sackcloth covers my body

And I’ve had to lower my horn in the dust.

My face is flaming red with tears,

and death has painted my eyelids shadowy black.

And this although my hands are free from violence

and my prayer is pure

My days are gone, my plans are shattered,

gone what was once my heart’s desire.

I wish to change night for day.

Daylight would be near now when darkness breaks in.

No, I know Thou will carry me,

Thy presence is greater than the darkest agony.

Thou, the only one.

My fortress.

Thou alone are immortal…

Covered in glorious majesty

Thou alone are the Lord’s anointed.

The darkness recedes, cause the true light is already shining…

Ik draag mijn zwaard, mijn embleem van de overwinning,

in deze chaos floreer ik...

Ik geloof.

Mijn droom is de mooiste droom.

Alleen de wens om het te laten vervullen is genoeg.

Ik lette op mijn stap toen ik het smalle pad opging.

Ik zag en ik begreep...

Zijn doel ligt voorbij de zwarte mist, voorbij de koude greep van terreur.

Om het doel te bereiken moet ik een heel eind lopen,

moet mijn vlees aan de scherpste doornen scheuren,

moet in mijn staf knijpen zodat mijn hand verkrampt...

Door vreemde diepten van bloedige rust,

door duisternis, pijn en chaos.

door stille, serene stilte...

door de zweepslagen van ijzige regens...

Lijden... Is het een uitdaging, een goddelijke bazuin?

Dag en nacht lag ik daar tegen de grond geklopt.

Littekens en wonden waren mijn constante gezelschap...

De smaak van koud bloed maakte me wakker uit mijn rusteloze slaap.

De hitte van vuur verbrandde mijn handen, stijf van de kou,

toen ik probeerde ze warm te maken.

Een zak bedekt mijn lichaam

En ik heb mijn hoorn in het stof moeten laten zakken.

Mijn gezicht is vlammend rood van de tranen,

en de dood heeft mijn oogleden schimmig zwart geverfd.

En dit hoewel mijn handen vrij zijn van geweld

en mijn gebed is puur

Mijn dagen zijn voorbij, mijn plannen zijn in duigen,

verdwenen wat ooit mijn hartenwens was.

Ik wil de nacht voor de dag veranderen.

Het daglicht zou nu dichtbij zijn als de duisternis inbreekt.

Nee, ik weet dat U mij zult dragen,

Uw aanwezigheid is groter dan de donkerste pijn.

Jij, de enige.

Mijn fort.

U alleen bent onsterfelijk...

Bedekt met glorieuze majesteit

U alleen bent de gezalfde van de Heer.

De duisternis trekt zich terug, want het ware licht schijnt al...