Painful Mind Contradiction - Crimson Moonlight

Feel how it tastes, the scraps of the thorns develops the blood that

is flowing without a prevent, down, all the way down until it’s

reaching the ground.

Feel the taste of the pain who is laughing you

in the face exactly like you have done, in a now looking far away

time.

Feel how it draws you to the ground how it passage your

whole situation, the thought feels unreal but yet close, what drives

you — holding you up?

What comes to you… the situation is inevitable, you falling in the so often safe surrounding, you are thrown around in the

darkness where no one seems to care-Who am I?

The question is an echo that going round, you don’t know — is there a me?

The

nightmare becomes reality everything is dark — you take a shape of a ghost you don’t know, hiding behind the mask that is choking

you, the blood starts to flow the thorns are reminding, you stapple

around and fall in the shadows where you are alone and empty.

Can no one see?

Can no one see?

— I fall down in the deep tunnel

there nothing is like me.

Can no one see?

Can no one see?

— Feel

how it draws you to the ground how it passage your weak

self esteem.

Can no one see — I am obscurity.

Can no one see — the

retribution through me?

The thought is unreal but yet close, my only way — drink the wine,

face the blood, conquer myself.

Lost in my thought, Lost in my body, feeling the thorns, reminding the pain.

I feel how it draws

me to the ground, how it passage my whole situation, the thought

feel unreal but yet close, what drives me holding me up?

Once more the shadows of night have darkened my existence.

But

somewhere in my in blackened unpleased mind I have a small

beginning of a remembrance, like an unreadable note from a long

time ago that still is valid.

When the shape is forming I know there will be something more —

I know.

At the mirror of my soul — many times I’m convinced — all

concepts have lost their meaning, when the situation is inevitable

and I’m falling down in the so often safe surrounding.

When the question is an echo that going round and I don’t know

is there a me?

I have my remembrance reminding me that I know;

yes I know there will be something more a new morning —

the everlasting the fulfilled.

Voel hoe het smaakt, de snippers van de doornen ontwikkelen het bloed dat

stroomt zonder een verhindering, naar beneden, helemaal naar beneden totdat het is

de grond bereiken.

Voel de smaak van de pijn die je lacht

in het gezicht precies zoals je hebt gedaan, in een nu ver weg kijkend

tijd.

Voel hoe het je naar de grond trekt hoe het door je heen gaat

hele situatie, de gedachte voelt onwerkelijk maar toch dichtbij, wat drijft

jij — je ophouden?

Wat komt er op je af... de situatie is onvermijdelijk, je valt in de zo vaak veilige omgeving, je wordt rondgegooid in de

duisternis waar niemand om lijkt te geven-Wie ben ik?

De vraag is een echo die rondgaat, je weet het niet - is er een ik?

De

nachtmerrie wordt werkelijkheid alles is donker - je neemt de vorm aan van een geest die je niet kent, verstopt achter het masker dat stikt

jij, het bloed begint te stromen, de doornen herinneren je eraan, jij nietje

rond en val in de schaduw waar je alleen en leeg bent.

Kan niemand het zien?

Kan niemand het zien?

— Ik val in de diepe tunnel

er is niets zoals ik.

Kan niemand het zien?

Kan niemand het zien?

- Voelen

hoe het je naar de grond trekt hoe het je zwak overgaat

eigenwaarde.

Kan niemand zien - ik ben obscuriteit.

Kan niemand het zien - de

vergelding via mij?

De gedachte is onwerkelijk maar toch dichtbij, mijn enige manier - drink de wijn,

confronteer het bloed, overwin mezelf.

Verloren in mijn gedachten, Verloren in mijn lichaam, de doornen voelend, de pijn herinnerend.

Ik voel hoe het tekent

mij op de grond, hoe het mijn hele situatie doorgeeft, de gedachte

voel me onwerkelijk maar toch dichtbij, wat drijft me om me op te houden?

Opnieuw hebben de schaduwen van de nacht mijn bestaan ​​verduisterd.

Maar

ergens in mijn zwarte, ontevreden geest heb ik een kleine

begin van een herinnering, zoals een onleesbare notitie uit een lange

tijd geleden dat nog steeds geldig is.

Wanneer de vorm zich vormt, weet ik dat er iets meer zal zijn —

Ik weet.

In de spiegel van mijn ziel - vaak ben ik ervan overtuigd - allemaal

concepten hebben hun betekenis verloren, wanneer de situatie onvermijdelijk is

en ik val in de zo vaak veilige omgeving.

Wanneer de vraag een echo is die rondgaat en ik weet het niet

is er een ik?

Ik heb mijn herinnering eraan herinnerend dat ik weet;

ja ik weet dat er iets meer zal zijn een nieuwe ochtend —

het eeuwige het vervulde.