Tachycardia - Conor Oberst

It’s a mass grave

A dollar-fifty resting place

On the north face

It’s a rope I’ve gotta climb

I’m a stone’s throw from everyone I love and know

But I can’t show up looking like I do

In an old suit my hair is slicked up back nice and smooth

In a courtroom, sweat rolling down my back

It’s a bad dream

I have it seven times a week

No it’s not me

But I’m the one who has to die

Needs a cold draw to slow his tachycardia

In a dark bar the world just melts away

And he feels fine

If he can just lose track of time

It’s a good sign when he can’t stay awake

On a slow day the rain against the windowpane of the cafe

She spills the coffee grounds

And the same thought hits her like cinder block

Life’s an odd job that she don’t got the nerve to quit

Yeah it’s just there

At the bottom of those spiral stairs

It’s the World’s Fair

The future’s on display

In the still night

They turned on the electric lights

And the crowd cried out

Everyone looks so amazed

Het is een massagraf

Een rustplaats van vijftig dollar

Op de noordkant

Het is een touw dat ik moet beklimmen

Ik ben op een steenworp afstand van iedereen die ik liefheb en ken

Maar ik kan niet komen opdagen zoals ik doe

In een oud pak is mijn haar mooi glad achterover gekamd

In een rechtszaal rolt het zweet over mijn rug

Het is een boze droom

Ik heb het zeven keer per week

Nee, dat ben ik niet

Maar ik ben degene die moet sterven

Heeft een koude trekking nodig om zijn tachycardie te vertragen

In een donkere kroeg smelt de wereld gewoon weg

En hij voelt zich goed

Als hij de tijd maar uit het oog kan verliezen

Het is een goed teken als hij niet wakker kan blijven

Op een langzame dag de regen tegen de ruit van het café

Ze morst het koffiedik

En dezelfde gedachte raakt haar als een sintelblok

Het leven is een rare baan waarvan ze het lef niet heeft om te stoppen

Ja het is er gewoon

Onderaan die wenteltrap

Het is de Wereldtentoonstelling

De toekomst is te zien

In de stille nacht

Ze deden de elektrische lichten aan

En het publiek schreeuwde het uit

Iedereen kijkt zo verbaasd