Danny Callahan - Conor Oberst

Green world, lovely chloroform

Front porch in the thunderstorm

Controlled chaos, confused energy

Stop reading the weather charts

Stop counting the playing cards

There’s no system, there’s no guarantees

That the love you feel and carry inside can be passed

But you try, I know you do, you still talk to your plants

Ask, how are you getting on alone

Some wander the wilderness

Some drink cosmopolitans

Some cull science, some glean astral planes

I can’t tell where the canvas stops

Homesick as an astronaut

Just keep drifting, but still can’t explain

How the love we feel we carry inside can be passed

See a brother in the gutter, you reach out your hand

Ask, how are you getting on alone

What guage measures miracles

And whose heartbeat’s electrical

We feign sickness with our modern joy

But even Western medicine

It couldn’t save Danny Callahan

Bad bone marrow, a bald little boy

But the love he feels he carries inside can be passed

He lay still, his mother kissed him goodbye

Said, come back, where are you going to alone

Where are you going all alone?

Groene wereld, mooie chloroform

Voorporch in de onweersbui

Gecontroleerde chaos, verwarde energie

Stop met het lezen van de weerkaarten

Stop met het tellen van de speelkaarten

Er is geen systeem, er zijn geen garanties

Dat de liefde die je voelt en met je meedraagt, kan worden doorgegeven

Maar je probeert, ik weet dat je het doet, je praat nog steeds met je planten

Vraag, hoe kom je er alleen uit?

Sommigen dwalen door de wildernis

Sommigen drinken kosmopolieten

Sommige ruimingswetenschap, sommige verzamelen astrale vlakken

Ik weet niet waar het canvas stopt

Heimwee als een astronaut

Blijf maar drijven, maar kan het nog steeds niet uitleggen

Hoe de liefde die we voelen die we van binnen dragen, kan worden doorgegeven

Zie je een broer in de goot, steek je je hand uit

Vraag, hoe kom je er alleen uit?

Welke meter meet wonderen?

En wiens hartslag elektrisch is

We veinzen ziekte met onze moderne vreugde

Maar zelfs de westerse geneeskunde

Het kon Danny Callahan niet redden

Slecht beenmerg, een kale kleine jongen

Maar de liefde die hij voelt dat hij in zich draagt, kan worden doorgegeven

Hij lag stil, zijn moeder kuste hem vaarwel

Zei, kom terug, waar ga je alleen heen?

Waar ga je helemaal alleen heen?