Artifact #1 - Conor Oberst

What would it take to gain acceptance

To the grounds behind your eyes?

You know I’m open to suggestion

The one you made we never tried

You let it slip right out from under

Your breath and it rolled around my head

Oh, it was nothing I’d consider

I knew it had to happen then

Stood on the banks of the Potomac

We watched the water rushing by

You said we should live in the moment

But then I’d miss you all the time

And I know no one will believe me

But I don’t want a second chance

To be an object of desire

If that means slipping through your hands

If I had tried to make you mine

You would have walked away

Life can’t compete with memories

They never have to change

This world is full of missing persons

All of these unsolved mysteries

If someone says they know for certain

They’re selling something, certainly

So when I set myself to wonder

On all the questions that remain

The only one that even matters

Is when I’ll see your face again

I keep looking back for artifacts

To prove that you were here

The sound that’s been, keeps echoing

It never disappears

Wat zou er nodig zijn om acceptatie te krijgen?

Naar het terrein achter je ogen?

Je weet dat ik open sta voor suggesties

Degene die je hebt gemaakt, hebben we nooit geprobeerd

Je laat het er gewoon onder vandaan glippen

Je adem en het rolde rond mijn hoofd

Oh, het was niets dat ik zou overwegen

Ik wist dat het toen moest gebeuren

Stond aan de oevers van de Potomac

We keken hoe het water voorbij raasde

Je zei dat we in het moment moesten leven

Maar dan zou ik je de hele tijd missen

En ik weet dat niemand me zal geloven

Maar ik wil geen tweede kans

Een object van verlangen zijn

Als dat betekent dat je door je handen glipt

Als ik had geprobeerd je de mijne te maken

Je zou zijn weggelopen

Het leven kan niet concurreren met herinneringen

Ze hoeven nooit te veranderen

Deze wereld zit vol met vermiste personen

Al deze onopgeloste mysteries

Als iemand zegt dat hij het zeker weet

Ze verkopen iets, zeker

Dus toen ik mezelf afvroeg

Op alle resterende vragen

Het enige dat er toe doet

Is wanneer ik je gezicht weer zal zien

Ik blijf achterom kijken naar artefacten

Om te bewijzen dat je hier was

Het geluid dat is geweest, blijft echoën

Het verdwijnt nooit