Sud Est - Carmen Consoli

Quella domenica mattina

Una brezza malinconica soffiava dal mare.

Il pensiero di odissee lontane,

Viaggiatori in cerca di emozioni forti a cui approdare.

Soppravvivero al tumulto delle tue parole,

A sud est,

Ai margini, nel buio, … del sole.

Ed aspetterò la sera, agghindata di brillanti,

Verresti a guardare le stelle?

Spiegami in fondo che senso ha Aspettare l’estate per poi rimpiangere il freddo dell’inverno

Dove il cielo è più terso,

Il sapore dell’inverno.

Quella domenica mattina

Accettavo senza accorgermi un invito al dolore.

Un tripudio di onde anomale agitava l’orizzonte,

Non avevo che me stessa e una ridente imbarcazione.

Sopravvivero al tumulto delle tue parole,

Sopravvivero.

Spiegami in fondo che senso ha Aspettare l’estate per poi rimpiangere il freddo dell’inverno,

E gli odori che non risvegliano i sensi

E le anguste giornate, sempre brevi, che senso ha Ostinarsi a reprimere un desiderio e lasciarlo alla porta, fingendo l’assenza,

Ed ancora una volta, non saper dire

Basta.

Quella domenica mattina

accettavo senza accorgermi un invito al dolore.

Die zondagochtend

Een melancholische bries waaide uit de zee.

De gedachte aan verre odyssee,

Reizigers die op zoek zijn naar sterke emoties om op te landen.

Ik overleefde de onrust van je woorden,

Naar het zuidoosten,

Aan de rand, in het donker, ... van de zon.

En ik wacht op de avond, gekleed in diamanten,

Kom je ook naar de sterren kijken?

Leg me uit wat het nut is van wachten op de zomer en dan spijt hebben van de kou van de winter

Waar de lucht helderder is,

De smaak van de winter.

Die zondagochtend

Ik accepteerde zonder een uitnodiging tot pijn te beseffen.

Een rel van afwijkende golven bewoog de horizon,

Ik had niets anders dan mezelf en een heerlijke boot.

Ik zal de onrust van je woorden overleven,

Ik zal het overleven.

Leg me uit wat het nut is van wachten op de zomer en dan spijt hebben van de kou van de winter,

En geuren die de zintuigen niet wakker maken

En de krappe dagen, altijd kort, wat heeft het voor zin om koppig een verlangen te onderdrukken en het bij de deur te laten, doen alsof je afwezig bent,

En nogmaals, niet wetend hoe te zeggen

Genoeg.

Die zondagochtend

Ik accepteerde zonder een uitnodiging tot pijn te beseffen.