L Ultimo Bacio - Carmen Consoli

Cerchi riparo fraterno conforto

tendi le braccia allo specchio

ti muovi a stento e con sguardo severo

biascichi un malinconico Modugno

Di quei violini suonati dal vento

l’ultimo bacio mia dolce bambina

brucia sul viso come gocce di limone

l’eroico coraggio di un feroce addio

ma sono lacrime mentre piove piove

mentre piove piove

mentre piove piove

Magica quiete velata indulgenza

dopo l’ingrata tempesta

riprendi fiato e con intenso trasoporto

celebri un mite ed insolito risveglio

Mille violini suonati dal vento

l’ultimo abbraccio mia amata bambina

nel tenue ricordo di una pioggia d’argento

il senso spietato di un non ritorno

Di quei violini suonati dal vento

l’ultimo bacio mia dolce bambina

brucia sul viso come gocce di limone

l’eroico coraggio di un feroce addio

ma sono lacrime mentre piove piove

mentre piove piove

mentre piove piove

Je zoekt onderdak broederlijke troost

strek je armen naar de spiegel

je beweegt met moeite en met een strenge blik

mompelt een melancholische Modugno

Van die violen gespeeld door de wind

de laatste kus mijn lieve kleine meisje

brandt op het gezicht als citroendruppels

de heroïsche moed van een woest afscheid

maar het zijn tranen terwijl het regent het regent

terwijl het regent, regent het

terwijl het regent, regent het

Magische stille gesluierde verwennerij

na de ondankbare storm

op adem komen en met intense transoporto

vier een mild en ongewoon ontwaken

Duizend violen gespeeld door de wind

de laatste knuffel mijn geliefde kind

in de vage herinnering aan een regen van zilver

het meedogenloze gevoel van geen terugkeer

Van die violen gespeeld door de wind

de laatste kus mijn lieve kleine meisje

brandt op het gezicht als citroendruppels

de heroïsche moed van een woest afscheid

maar het zijn tranen terwijl het regent het regent

terwijl het regent, regent het

terwijl het regent, regent het