Il Sorriso Di Atlantide - Carmen Consoli

Questo pensiero d’improvviso mi scuote

E annienta ogni pudore ed ogni difesa

Avevo soffocato quella stupida attitudine

Ai voli pindarici ed alle struggenti eroiche attese

E sopravviverò a questa mancanza di ossigeno

Malgrado le insidiose correnti arriverò

In fondo agli abissi tra antichi splendori

Di un mondo sommerso da migliaia di anni

Stupidamente ho temuto l’immensa e spietata

Bellezza la profondità dei tuoi occhi

Questo pensiero rende soave il risveglio

Scomodando il torpore la consueta pigrizia

Rivivono fragranze estinte e tramonti d’incanto

Le grandi speranze travolte dall’ira di oceani in tempesta

Avvolta da una prodigiosa atmosfera Atlantide

Sorride intatta e volge un sguardo amichevole

In fondo agli abissi antichi splendori

Di un mondo sommerso da migliaia di anni

Stupidamente ho temuto l’immensa e spietata bellezza

La profondità dei tuoi occhi

Deze gedachte schudt me plotseling door elkaar

En het vernietigt alle bescheidenheid en alle verdediging

Ik had die stomme houding onderdrukt

Naar de pindarische vluchten en de schrijnende heroïsche verwachtingen

En ik zal dit zuurstofgebrek overleven

Ondanks de verraderlijke stroming kom ik aan

Op de bodem van de afgrond tussen oude pracht

Van een wereld die duizenden jaren onder water is geweest

Ik was dwaas bang voor het immense en meedogenloze

Schoonheid de diepte van je ogen

Deze gedachte maakt het ontwaken zoet

De gebruikelijke luiheid verstoort de verdoving

Uitgestorven geuren en betoverende zonsondergangen herbeleven

Grote hoop overweldigd door de toorn van stormachtige oceanen

Verpakt in een wonderbaarlijke Atlantische atmosfeer

Ze lacht intact en kijkt vriendelijk

Op de bodem van de afgrond, oude pracht

Van een wereld die duizenden jaren onder water is geweest

Ik was dwaas bang voor de immense en meedogenloze schoonheid

De diepte van je ogen