Guarda L'Alba - Carmen Consoli

Già natale il tempo vola

L’incalzare di un treno in corsa

Sui vetri e lampadari accesi

Nelle stanze dei ricordi

Ho indossato una faccia nuova

Su un vestito da cerimonia

Ed ho sepolto il desiderio intrepido di averti affianco

Allo specchio c'è un altra donna

Nel cui sguardo non v'è paura

Com'è preziosa la tua assenza in questa beata ricorrenza

Ad oriente il giorno scalpita non tarderà

Guarda l’alba che ci insegna a sorridere

Quasi sembra che ci inviti a rinascere

Tutto inzia invecchia cambia forma

L’amore tutto si trasforma

L’umore di un sogno col tempo si dimentica

Già Natale il tempo vola

Tutti a tavola che si fredda

Mio padre con la barba finta ed un cappello rosso in testa

Ed irrompe impetuosa la vita

Nell’urgenza di prospettiva

Già vedo gli occhi di mio figlio e i suoi giocattoli per casa

Ad oriente il giorno scalpita la notte depone armi e oscurità

Guarda l’alba che ci insegna a sorridere

Quasi sembra che ci inviti a rinascere

Tutto inizia invecchia cambia forma

L’amore tutto si trasforma

Persino il dolore più atroce si addomestica

Tutto inizia invecchia cambia forma l’amore tutto si trasforma

Nel chiudersi un fiore al tramonto si rigenera

Al met kerst vliegt de tijd

De achtervolging van een rijdende trein

Op de ramen en verlichte kroonluchters

In de kamers van herinneringen

Ik droeg een nieuw gezicht

Op een formele jurk

En ik begroef het onverschrokken verlangen om jou aan je zijde te hebben

Er is nog een vrouw in de spiegel

In wiens blik geen angst is

Hoe kostbaar is uw afwezigheid bij deze gezegende gelegenheid

In het oosten zal de dag niet te laat zijn

Kijk naar de zonsopgang die ons leert te glimlachen

Het lijkt ons bijna uit te nodigen om herboren te worden

Alles begint oud te worden en verandert van vorm

Liefde transformeert alles

De sfeer van een droom wordt na verloop van tijd vergeten

De kersttijd vliegt al voorbij

Iedereen aan tafel die het koud krijgt

Mijn vader met een nepbaard en een rode hoed op zijn hoofd

En het leven raast binnen

In de urgentie van perspectief

Ik kan de ogen van mijn zoon en zijn speelgoed al in huis zien

In het oosten drukt de dag, de nacht legt wapens en duisternis

Kijk naar de zonsopgang die ons leert te glimlachen

Het lijkt ons bijna uit te nodigen om herboren te worden

Alles begint oud te worden en verandert van vorm

Liefde transformeert alles

Zelfs de meest ondraaglijke pijn wordt getemd

Alles begint oud te worden, het verandert van vorm, liefde, alles verandert

Door een bloem bij zonsondergang te sluiten, regenereert hij zichzelf