Tamara - Bruno Pelletier

Il y a des jours de pluie

Qui semblent s’allonger

On court en pleine nuit

Et on ne sait pas à qui parler

Nous on est de vieux amis

Qui se sont éloignés

On a nos loins secrets

Qui dorment dans nos pensées

En claquant la porte, on s’est donné la vie

Délivrant nos mains des cordes de l’ennui

Et je sens les larmes qui ont coulé

Du feu de l’amour ne reste qu’un brasier

Je n’ai jamais su comment te dire

Mais que tous ces jours sont dans nos yeux

Quand les mots ne disent plus

Ce qui rejoint l’amour

On pense et on se regarde

Ce n’est plus les premiers jours

A qui appartient le temps

Que nous nous sommes donné

Encore un autre secret ou une vérité

En claquant la porte on s’est donné la vie

Délivrant nos mains des cordes de l’ennui

Et je sens les larmes qui ont coulé

Du feu de l’amour ne reste qu’un brasier

Je n’ai jamais su comment te dire

Que notre amour pourrait un jour mourir

Quand le blues nous a pris tous les deux

On a rien dit, on est parti sans dire adieu

Quand partout autour

Ca ne respire plus l’amour

On pense et on attend

Puis on comprend ce qu’on a perdu

Et je sens les larmes qui ont coulé

Du feu de l’amour ne reste qu’un brasier

Je n’ai jamais su comment te dire

Que notre amour pourrait un jour mourir

Et je sens les larmes qui ont coulé

Du feu de l’amour ne reste qu’un brasier

Je n’ai jamais su comment te dire

Que tous ces jours sont dans nos yeux

Er zijn regenachtige dagen

die lijken te liggen

We rennen midden in de nacht

En we weten niet met wie we moeten praten

We zijn oude vrienden

wie liep er weg?

We hebben onze diepste geheimen

Wie slapen in onze gedachten

Met de deur dichtslaand, gaven we elkaar het leven

Onze handen bevrijden van de touwen van verveling

En ik voel de tranen die hebben gevloeid

Van het vuur van liefde blijft alleen een vuurpot over

Ik wist nooit hoe ik het je moest vertellen

Maar al die dagen zijn in onze ogen

Wanneer de woorden niet meer zeggen

Wat verbindt liefde?

We denken en we kijken naar elkaar

Het zijn niet meer de eerste dagen

Wie bezit de tijd?

dat we onszelf gaven

Nog een geheim of waarheid

Met de deur dichtslaand gaven we elkaar het leven

Onze handen bevrijden van de touwen van verveling

En ik voel de tranen die hebben gevloeid

Van het vuur van liefde blijft alleen een vuurpot over

Ik wist nooit hoe ik het je moest vertellen

Dat onze liefde op een dag zou kunnen sterven

Toen de blues ons allebei nam

We zeiden niets, we vertrokken zonder afscheid te nemen

Wanneer overal in de buurt

Het ademt geen liefde meer

We denken en we wachten

Dan beseffen we wat we verloren hebben

En ik voel de tranen die hebben gevloeid

Van het vuur van liefde blijft alleen een vuurpot over

Ik wist nooit hoe ik het je moest vertellen

Dat onze liefde op een dag zou kunnen sterven

En ik voel de tranen die hebben gevloeid

Van het vuur van liefde blijft alleen een vuurpot over

Ik wist nooit hoe ik het je moest vertellen

Dat al die dagen in onze ogen zijn