J'me voyais plus - Bruno Pelletier

J’me voyais plus dans les miroirs

Depuis longtemps

Car la beauté du désespoir,

ça va un temps.

Vagabonder c’est monotone

Et on s’en lasse

De nettoyer à l’acétone

Les plus belles traces.

J’me voyais plus traîner des sacs

Pendant des mois,

Car l’errance tout seul ça détraque

C’qui reste de soi.

Sous la faîence y’a les blessures,

celles qui nous rongent,

Qui nous lancent des SOS,

Pour qu’on y songe.

A qui je pense,

Quand le rideau s’abaisse

Pour que j’espère encore

Pour que j’attende.

A qui je parle,

Une pieuvre au fond du ventre,

De la nature des sens,

Pour qu’il m’entendent.

J’me voyais plus ou moins monter

Là sur les planches,

Entraînant tous mes souvenirs

Dans la cadence.

Oh ma Sophie j’ai eu la chance

De voir dans le ciel,

Une étoile pour que j’avance

Loin sous son aile.

Pour qu’ils m’entendent.

J’me voyais plus dans les miroirs

Depuis longtemps

Car la beauté du désespoir,

ça va un temps.

Et si jamais je trouve un abri

Ou une branche,

J’me mettrai là dans mon nid

Sans résistance.

Ik zag mezelf meer in de spiegels

Sinds een lange tijd

Voor de schoonheid van de wanhoop,

het is een tijd geleden.

Dwalen is eentonig

En we worden er moe van

Reinigen met aceton

De mooiste nummers.

Ik zag mezelf niet meer met tassen slepen

Gedurende maanden,

Omdat helemaal alleen ronddwalen niet klopt

Wat er van zichzelf over is.

Onder het aardewerk zijn wonden,

zij die aan ons knagen,

Wie stuurt ons SOS,

Gewoon om over na te denken.

Aan wie denk ik,

Als het gordijn naar beneden gaat

Zodat ik nog steeds hoop

Voor mij om te wachten.

Tegen wie praat ik,

Een octopus diep in de buik,

Van de aard van de zintuigen,

Zodat ze me kunnen horen.

Ik zag mezelf min of meer klimmen

Daar op de planken

Al mijn herinneringen meedragen

In cadans.

Oh mijn Sophie, ik had geluk

Om in de lucht te zien,

Een ster voor mij om vooruit te gaan

Ver onder zijn hoede.

Zodat ze me kunnen horen.

Ik zag mezelf meer in de spiegels

Sinds een lange tijd

Voor de schoonheid van de wanhoop,

het is een tijd geleden.

En als ik ooit onderdak vind

Of een tak,

Ik zal mezelf daar in mijn nest zetten

Zonder weerstand.