Lune - Bruno Pelletier

Lune qui là-haut s’allume sur les toits de Paris

Vois comme un homme peut souffrir d’amour.

Bel astre solitaire qui meurt quand revient le jour

Entends monter vers toi le chant de la terre.

Entends le cri d’un homme qui a mal, pour qui un million d'étoiles

Ne valent pas les yeux de celle qu’il aime d’un amour mortel, Lune.

Lune qui, là-haut, s’embrume avant que le jour ne vienne

Entends rugir le cœur de la bête humaine.

C’est la complainte de Quasimodo qui pleure sa détresse folle.

Sa voix par monts et par vaux s’envole pour arriver jusqu'à toi, Lune !

Veille sur ce monde étrange qui mêle sa voix au chœur des anges.

Lune qui, là-haut, s’allume pour éclairer ma plume

Vois comme un homme peut souffrir d’amour, d’amour.

Maan die boven op de daken van Parijs oplicht

Zie hoe een man kan lijden onder liefde.

Mooie eenzame ster die sterft als de dag terugkeert

Hoor het lied van de aarde dat naar je opstijgt.

Hoor de kreet van een man in pijn, voor wie een miljoen sterren

Zijn de ogen niet waard van degene die hij liefheeft met een sterfelijke liefde, Moon.

Maan daarboven beslaat voordat de dag komt

Hoor het hart van het menselijke beest brullen.

Het is de klaagzang van Quasimodo die rouwt om zijn waanzinnige nood.

Haar stem zweeft over heuvel en dal om jou te bereiken, Maan!

Waak over deze vreemde wereld die zijn stem vermengt met het koor van engelen.

Maan daarboven licht op om mijn pen te verlichten

Zie hoe een man kan lijden aan liefde, aan liefde.