Je n'attends plus demain - Bruno Pelletier

Je suis assis au bord de l’enfance

J’me fie plus aux apparences

Toi qui se cache au fond de ta bulle

Dis-moi qu’est-ce qui te bouscule

Je sais qu’ils t’ont crevé les yeux

A te faire croire que tout était bleu

Moi je vais où la vie m’entraîne

En me méfiant du chant des sirènes

Je n’attends plus demain

Je n’attends plus demain

Je n’attends plus rien

Je n’ai rien vu dans leurs dessins

Pas plus que dans ma main

Cette main que je te donne

Moi qui ne croyais en personne

Fera le pont pour nous sortir

De ce passé sans souvenirs

Je n’attends plus demain

Je n’attends plus demain

Je n’attends plus rien

Je n’ai rien lu dans leurs dessins

Pas plus que dans ma main

Je n’attends plus demain

Je n’attends plus demain

Je n’attends plus rien

Je n’ai rien vu de leurs desseins

Pas l’ombre d’un chemin

Ik zit aan de rand van de kindertijd

Ik vertrouw meer op schijn

Jij die zich verbergt op de bodem van je bubbel

Vertel me wat je dwars zit

Ik weet dat ze je ogen hebben uitgestoken

Om je te laten denken dat alles blauw was

Ik ga waar het leven me brengt

Op hun hoede voor het sirenelied

Ik wacht niet tot morgen

Ik wacht niet tot morgen

Ik verwacht niets meer

Ik zag niets in hun tekeningen

Niet meer dan in mijn hand

Deze hand die ik je geef

Ik die in niemand geloofde

Zal ons overbruggen

Van dit verleden zonder herinneringen

Ik wacht niet tot morgen

Ik wacht niet tot morgen

Ik verwacht niets meer

Ik heb niets in hun tekeningen gelezen

Niet meer dan in mijn hand

Ik wacht niet tot morgen

Ik wacht niet tot morgen

Ik verwacht niets meer

Ik zag niets van hun ontwerpen

Niet de schaduw van een pad