Déliverrance - Bruno Pelletier

C'était un jour corbeau

Un jour sans hirondelles

Il a quitté le nid

Il est parti sans elle

Elle l’a regardé faire

Comme si c'était écrit

Sa quarantaine sonne

Sans un enfant de lui

Ne laissant derrière lui

Que des ronds de poussières

Un disque de Chopin

Sur la grande étagère

Et des lettres d’amour

Qu’un jour elle relira

Quand ses cheveux blanchis

Viendront sonner le glas

Il offrait des miroirs

Comme on offre des fleurs

Elle faisait des bouquets

De ses reflets trompeurs

Il honorait son corps

Comme une cathédrale

Mais jusque dans leurs draps

S’invita la rivale

Elle a tissé sa toile

Dans le plus grand silence

Posa sur leur amour

Un parfum de distance

Elle a prit le dessus

Sans mettre de dessous

Cette maitresse insidieuse

Avait tous les atouts

Elle n'était ni plus jeune

Elle n'était ni plus belle

Elle ne portait ni robe

Ni guipure, ni dentelle

Elle s’appelait Souffrance

Elle s’appelait Passé

Elle s’appelait l’Irlande

Et puis la peur d’aimer

Dans l’appartement vide

L'écho de leur caresses

Son amour impuissant

Face à la forteresse

On ne pénètre pas

Sans y être invité

Dans la douleur de l’autre

Qui interdit d’aimer

C'était un jour corbeau

Un jour sans hirondelles

Il a quitté le nid

Il est parti sans elle

Son coeur est en travaux

Son coeur est entravé

Et son corps déserté

Devient corps étranger

C'était un jour corbeau

Un jour sans hirondelles

Il a quitté le nid

Il est parti sans elle

Het was een ravendag

Een dag zonder zwaluwen

Hij verliet het nest

Hij vertrok zonder haar

Ze keek naar hem

Alsof het geschreven is

Zijn quarantaineringen

Zonder een kind van hem

Niet achterlaten

Gewoon stofringen

Een Chopin-record

Op de grote plank

En liefdesbrieven

Dat ze op een dag zal herlezen

Toen haar gebleekte haar

Zal de doodsklok luiden

Hij bood spiegels aan

Omdat we bloemen aanbieden

Ze maakte boeketten

Van zijn bedrieglijke reflecties

Hij eerde zijn lichaam

als een kathedraal

Maar zelfs in hun lakens

De rivaal uitgenodigd

Ze weefde haar web

In de diepste stilte

Leg op hun liefde

Een geur van afstand

Ze nam het over

Zonder aan te trekken

Deze verraderlijke minnares

Had alle activa

Ze was niet jonger

Ze was niet mooier

Ze droeg geen jurk

Noch guipure noch kant

Haar naam was Lijden

Haar naam was Past

Het heette Ierland

En dan de angst om lief te hebben

In het lege appartement

De echo van hun liefkozingen

Zijn hulpeloze liefde

Tegenover het fort

We dringen niet binnen

Zonder uitgenodigd te zijn

In de pijn van een ander

Wie verbiedt lief te hebben?

Het was een ravendag

Een dag zonder zwaluwen

Hij verliet het nest

Hij vertrok zonder haar

Haar hart is aan het bevallen

Zijn hart is gebonden

En zijn verlaten lichaam

Wordt een vreemd lichaam

Het was een ravendag

Een dag zonder zwaluwen

Hij verliet het nest

Hij vertrok zonder haar