Happy End - Bodo Wartke

Er liebt sie und er fragt sie, ob

sie mit ihm gehen will.

Sie sagt: «Schlags dir aus 'm Kopp!»

Er schlägt sich’s aus 'm Kopp, doch nach ein paar Wochen

überlegt sie es sich anders und will ihn auf einmal doch.

Nun steht sie vor seiner Tür und fragt, wie es denn wär.

Schlechtes Timing.

Jetzt will er nicht mehr.

Denn in der Zwischenzeit hat er sich von ihr völlig entfernt

und außerdem grad gestern jemand kennengelernt.

Sie liebt ihn, doch er weiß nicht so recht.

Dabei ist sie doch eigentlich echt nicht schlecht.

Sie ist schön, feminin, attraktiv und klug.

Trotzdem ist das ihm irgendwie nicht genug.

Doch er bleibt mit ihr zusammen, um nicht allein zu sein

und hofft, die Gefühle stellten sich irgendwann schon ein.

So vergehen die Jahre, er sitzt es aus,

dann betrügt er sie, und sie findet’s raus.

Und schon wieder ein gebrochenes Herz,

Tränen, Trauer, unerträglicher Schmerz,

Wut, Verzweiflung, Leid und Frust…

Ach, hätte man doch vorher schon Bescheid gewusst.

Ach, hätte man doch vorher schon Bescheid gewusst.

Warum kann es nicht einfach mal klappen

statt von einer bösen Falle in die andere zu tappen?

Warum kann es sich nicht einfach ergeben?

Dann könnte man ganz entspannt weiterleben.

Warum kann es sich nicht einfach mal fügen?

Dann müssten wir uns nicht mit Kompromissen begnügen.

Warum isses nicht so, wie man’s aus 'm Kino kennt?

Zwei treffen sich, küssen sich… Happy End.

Er liebt sie, aber sie will nur spielen.

Sie ist für ihn die eine, er für sie einer von vielen,

ein Zeitvertreib, mehr so just for fun.

Und sie weiß, dass sie fast jeden haben kann.

Sie zieht aus solcherlei Betätigung

offenbar 'ne Menge Bestätigung.

Und er hofft, dass da vielleicht doch mehr wär

und rennt ihr vergeblich hinterher.

Sie liebt ihn, aber er will nur Sex.

Sie glaubt, die Liebe wär ein zartes Gewächs,

das, wenn man es nur unermüdlich gießt,

quasi von wie von selber erblüht und sprießt.

Aber was, wenn das Gewächs nicht zu gießen geht,

weil es bei ihm leider in der Wüste steht

und es nichts gibt, was da gedeihen kann

außer vielleicht 'n Kaktus — so einer mit Stacheln dran.

Und schon wieder ein gebrochenes Herz,

Tränen, Trauer, unerträglicher Schmerz,

Wut, Verzweiflung, Leid und Frust …

Ach, hätte man doch vorher schon Bescheid gewusst.

Ach, hätte man doch vorher schon Bescheid gewusst.

Warum kann es nicht einfach mal klappen

statt von einer bösen Falle in die andere zu tappen?

Warum kann es nicht einfach mal passen?

Dann müssten wir uns mit der Scheiße nicht mehr länger befassen.

Warum können sich zwei nicht einfach mal kriegen

statt dauernd immer wieder auf die Schnauze zu fliegen?

Warum isses nicht so, wie man’s aus 'm Kino kennt?

Zwei treffen sich, küssen sich … Happy End

Ich liebe dich, doch du liebst deinen Ex.

Und das mit deinem Ex ist extrem komplex.

Ihr seid zwar nicht mehr zusammen, aber irgendwie doch.

Und fest steht: auch er liebt dich immer noch.

Du hast dich schon vor Jahren von ihm getrennt,

trotzdem trefft ihr euch noch permanent.

Für 'ne neue Beziehung bist du folglich nicht offen

und ich kann gar nichts tun, außer zu hoffen.

Und so hoff ich und bange und bete und warte

und setze schließlich alles auf eine Karte

und lege alle anderen Karten auf den Tisch (und sag):

«Ich liebe dich!

Mich hat’s total erwischt …»

Doch du sagst, sorry, es tue dir leid.

Das beruhe nicht auf Gegenseitigkeit.

Ich war noch nie so sehr am Boden zerstört.

Sorry seems to be the hardest word.

Und schon wieder ein gebrochenes Herz,

nicht umsonst reimt sich Herz auf Schmerz,

Wut, Verzweiflung, Leid und Frust …

Ach, hätt ich doch nur vorher schon Bescheid gewusst!

Ach, hätt ich doch nur vorher schon Bescheid gewusst!

Warum hat es grad mit dir nicht geklappt?

Mann, wir ham doch beide echt 'ne gute Zeit gehabt…

Am Anfang war ich noch außer Rand und Band

und bin dann volle Kanne gegen die Wand gerannt.

Wär das 'n Kinofilm, hätt ich dich bestimmt gekricht,

aber so wie im Kino isses ja nicht.

Und wie oft bist du schon im Kino eingepennt

und hast was verpasst?

Das Happy End.

Alphabetischer Breakdown:

A liebt B, aber B nicht A.

An Gefühl ist viel zu wenig da.

C liebt D, aber D nicht C,

auch wenn C fleht: «Bitte geh nicht, D!»

E liebt F, aber F nicht E.

Und das tut E ganz heftig weh.

G liebt H, aber H nicht G.

Und das tut H natürlich mal so gar nicht weh.

I liebt J, aber J nicht I.

Eher gewinnt man in der Lotterie.

K liebt L, aber L nicht K.

Und das ist K im Grunde völlig klar.

M liebt N, aber N nicht M.

Deswegen muss M grade ständig flennen.

O liebt P, aber P nicht O

und sagt zu O: «Du, ich steh nicht so auf dich.»

Q liebt R, aber R nicht Q.

Q sagt zu R: «Am liebsten wär ich du …»

S liebt T, aber T S nicht.

Und S sagt: «Ich versteh das nicht.»

U liebt V, aber V nicht U.

Und V hört U auch überhaupt nicht zu.

W liebt X, aber X nicht W.

Doch X kann darauf leider keine Rücksicht nehm'.

Y liebt Z.

Doch Z findet Y einfach nur nett.

Z liebt wen anders, nämlich A.

Aber A liebt … naja, das wissen wir ja, nicht wahr?:

A liebt B, aber B nicht A.

An Gefühl ist viel zu wenig da.

C liebt D … ja ne, is klar, bla bla bla, et cetera.

Von A bis Z über Ypsilon,

Geschichten wie diese, es gibt sie schon,

solange wie es uns Menschen gibt:

Man liebt und wird nicht zurückgeliebt.

Man liebt und wird nicht zurückgeliebt.

Warum sollte es also zwischen uns grade klappen?

Ich hab Angst, schon wieder in die nächste Falle zu tappen.

Was, wenn der ganze Scheiß wieder von vorn beginnt

und wir gescheitert, aber nicht gescheiter sind?

Hat es Sinn, sich aufeinander einzulassen

oder wär's besser, es von vornherein sein zu lassen?

Naja, da wir uns beide ja ganz gut verstehen,

können wir, wenn du magst, ja mal ins Kino gehen …

Hij houdt van haar en hij vraagt ​​haar of

ze wil met hem mee.

Ze zegt: "Knock it out!"

Hij slaat het uit, maar na een paar weken

Ze bedenkt zich en wil hem plotseling.

Nu staat ze voor zijn deur en vraagt ​​hoe het zou zijn.

Slechte timing.

Nu wil hij het niet meer.

Want hij heeft zich intussen volledig van haar gedistantieerd

en heb gisteren ook iemand ontmoet.

Ze houdt van hem, maar hij weet het niet echt.

Eigenlijk is ze zo slecht nog niet.

Ze is mooi, vrouwelijk, aantrekkelijk en slim.

Toch is dat op de een of andere manier niet genoeg voor hem.

Maar hij blijft bij haar om niet alleen te zijn

en hoopt dat de gevoelens op een gegeven moment zullen toeslaan.

Zo gaan de jaren voorbij, hij zit het uit,

dan bedriegt hij haar en komt ze erachter.

En nog een gebroken hart

tranen, verdriet, ondraaglijke pijn,

Boosheid, wanhoop, lijden en frustratie...

Ach, hadden we het maar van tevoren geweten.

Ach, hadden we het maar van tevoren geweten.

Waarom kan het niet gewoon lukken?

in plaats van van de ene kwade val in de andere te vallen?

Waarom kan het niet gewoon gebeuren?

Dan zou je met een gerust hart verder kunnen leven.

Waarom kan het niet gewoon bij elkaar passen?

Dan hoeven we geen genoegen te nemen met compromissen.

Waarom is het niet zoals je het uit de bioscoop kent?

Twee ontmoeten elkaar, kussen... happy end.

Hij houdt van haar, maar ze wil gewoon spelen.

Voor hem is zij één, voor haar is hij één van velen,

een tijdverdrijf, meer dus gewoon voor de lol.

En ze weet dat ze bijna iedereen kan hebben.

Ze put uit dergelijke activiteiten

uiteraard veel bevestiging.

En hij hoopt dat er misschien meer zijn

en loopt tevergeefs achter haar aan.

Ze houdt van hem, maar hij wil gewoon seks.

Ze denkt dat liefde een delicate plant is

dat als je het gewoon onvermoeibaar water geeft,

praktisch bloeit en ontkiemt vanzelf.

Maar wat als de plant niet kan worden bewaterd,

want helaas is het bij hem in de woestijn

en er is niets dat daar kan gedijen

behalve misschien een cactus - een met stekels erop.

En nog een gebroken hart

tranen, verdriet, ondraaglijke pijn,

Boosheid, wanhoop, lijden en frustratie...

Ach, hadden we het maar van tevoren geweten.

Ach, hadden we het maar van tevoren geweten.

Waarom kan het niet gewoon lukken?

in plaats van van de ene kwade val in de andere te vallen?

Waarom kan het niet gewoon passen?

Dan hoeven we niet meer met die shit te maken te hebben.

Waarom kunnen twee elkaar niet gewoon krijgen?

in plaats van constant in je snuit te vliegen?

Waarom is het niet zoals je het uit de bioscoop kent?

Twee ontmoeten elkaar, kus... happy end

Ik hou van je, maar jij houdt van je ex.

En dat met je ex is ontzettend complex.

Je bent niet meer samen, maar op de een of andere manier ben je dat wel.

En één ding is zeker: hij houdt ook nog steeds van jou.

Je hebt het jaren geleden met hem uitgemaakt

je ziet elkaar nog steeds de hele tijd.

Je staat dus niet open voor een nieuwe relatie

en ik kan niets anders doen dan hopen.

En dus hoop en vrees ik en bid en wacht

en tenslotte alles op één kaart zetten

en leg alle andere kaarten op tafel (en zeg):

"Ik houd van je!

Het heeft me helemaal...'

Maar je zegt sorry, het spijt je.

Het is niet gebaseerd op wederkerigheid.

Ik ben nog nooit zo kapot geweest.

Sorry lijkt het moeilijkste woord.

En nog een gebroken hart

niet voor niets rijmt hart met pijn,

Boosheid, wanhoop, lijden en frustratie...

O, had ik het maar van tevoren geweten!

O, had ik het maar van tevoren geweten!

Waarom ging het niet goed met je?

Man, we hadden allebei echt een goede tijd...

In het begin had ik nog steeds geen controle

en liep toen volle pot tegen de muur.

Als dat een film was, had ik je zeker geschopt

maar het is niet zoals in de bioscoop.

En hoe vaak ben je in de bioscoop in slaap gevallen

en heb je iets gemist?

Het gelukkige einde.

Alfabetische verdeling:

A houdt van B, maar B houdt niet van A.

Er is veel te weinig gevoel.

C houdt van D, maar D houdt niet van C,

zelfs als C smeekt: "Ga alsjeblieft niet weg, D!"

E houdt van F, maar F houdt niet van E.

En dat doet heel erg pijn.

G houdt van H, maar H houdt niet van G.

En dat doet H natuurlijk helemaal geen pijn.

Ik houd van J, maar J houdt niet van I.

Je hebt meer kans om de loterij te winnen.

K houdt van L, maar L houdt niet van K.

En dat is K in principe volkomen duidelijk.

M houdt van N, maar N houdt niet van M.

Daarom moet de M-klasse de hele tijd huilen.

O houdt van P, maar P houdt niet van O

en zegt tegen O: "Jij, ik ben niet zo tegen je."

Q houdt van R, maar R houdt niet van Q.

Q zegt tegen R: "Ik zou jou willen zijn..."

S houdt van T, maar T houdt niet van S.

En S zegt: "Ik begrijp het niet."

U houdt van V, maar V houdt niet van U.

En V luistert ook helemaal niet naar U.

W houdt van X, maar X niet van W.

Maar daar kan X helaas geen rekening mee houden.

Y houdt van Z

Maar Z vindt Y gewoon leuk.

Z houdt van iemand anders, namelijk A.

Maar A houdt van... nou, dat weten we, nietwaar?:

A houdt van B, maar B houdt niet van A.

Er is veel te weinig gevoel.

C houdt van D ... ja, dat is duidelijk, bla bla, et cetera.

Van A tot Z via Ypsilon,

Verhalen zoals deze bestaan ​​al

zolang wij mensen bestaan:

Men heeft lief en wordt niet teruggeliefd.

Men heeft lief en wordt niet teruggeliefd.

Dus waarom zou het nu goed komen tussen ons?

Ik ben bang om weer in de volgende val te trappen.

Wat als de hele shit helemaal opnieuw begint?

en we hebben gefaald, maar niet gefaald?

Heeft het zin om met elkaar in gesprek te gaan?

of zou het beter zijn om het vanaf het begin te laten zijn?

Omdat we elkaar allebei heel goed begrijpen,

Als je wilt, kunnen we naar de bioscoop gaan...