Ein Denkmal denkt - Bodo Wartke

Auf einer kleinen baumgesäumten Lichtung

stehe ich nun schon seit Jahr und Tag,

seit meiner feierlichen Errichtung

in einem aufgeräumten Bürgerpark.

Meinesgleichen gibt es fast in allen Ländern.

Wir sind die Zeugen der Gezeiten des Geschicks.

Doch die Leute, die an mir vorüber schlendern,

würdigen mich keines Blicks.

Aber das macht nichts.

Ich sie ja auch nicht.

Es scheint mein Los, in stummer Stille zu verstauben.

Denn könnt' ich reden — es hätte keinen Zweck.

Ich bin ja ohnehin umringt von lauter Tauben

und die geben auf mich einen Dreck.

Soweit ich mich erinnere, erinner' ich

an einen Krieg, doch der ist wohl schon länger her,

denn die Leute hier erinnern sich nur kümmerlich,

und sie kennen mich nicht mehr.

Aber das macht nichts.

Ich sie ja auch nicht.

Von Wind und Wetter und vom Zahn der Zeit zerbissen,

verliere ich allmählich mein Gesicht.

Vor mir verwelken Nelken und Narzissen

und Vergißmeinnicht.

Wenn die Leute ihren Hund spazieren führen,

erfülle ich hier steinern meine Pflicht.

Auf einem Schild vor mir steht: «Bitte nicht berühren».

Und in der Tat, sie berühren mich nicht.

Aber das macht nichts.

Ich sie ja auch nicht.

In een kleine met bomen omzoomde open plek

Ik sta nu al jaar en dag

sinds mijn plechtige erectie

in een netjes openbaar park.

Er zijn mensen zoals ik in bijna elk land.

Wij zijn de getuigen van de getijden van het lot.

Maar de mensen die langs me lopen

kijk niet naar mij.

Maar dat maakt niet uit.

Ik ook niet.

Het lijkt mijn lot om stof te verzamelen in stille stilte.

Want als ik kon praten, zou het geen zin hebben.

Ik ben toch omringd door duiven

en ze geven geen fuck om mij.

Voor zover ik me kan herinneren, herinner ik me

van een oorlog, maar dat is waarschijnlijk lang geleden

Omdat mensen hier een vaag geheugen hebben

en ze kennen me niet meer

Maar dat maakt niet uit.

Ik ook niet.

Beetje door weer en wind en door de tand des tijds,

Ik verlies stilaan gezichtsverlies.

Anjers en narcissen verdorren voor mijn ogen

en vergeet-mij-nietjes.

Als mensen hun hond uitlaten

Ik vervul mijn plicht hier als steen.

Op een bord voor me staat: "Niet aanraken alsjeblieft".

En inderdaad, ze raken me niet aan.

Maar dat maakt niet uit.

Ik ook niet.