Ma belle - Bernard Lavilliers

Je reviens de si loin, j’ai eu peur de te perdre

Personne ne saura la mort du voyageur

Qui a enfin trouvé le grand sommeil des cèdres

La poussière sur la route et la fin de l’ailleurs.

Tu m’as quitté ma belle comme je t’ai quittée

On est parti ensemble chacun de son côté,

C'était pour mieux s’entendre et bien se regretter

C'était pour se comprendre, savoir qui on était.

Le rythme obsessionnel de ta respiration

Dormir, dormir en toi, cerné par des hauts murs

Où des fauves nocturnes qui sont en nous, c’est sûr

Ouvrent leurs grands yeux jaunes et fixent l’horizon.

Tu m’as quitté ma belle comme je t’ai quittée

On est parti ensemble chacun de son côté

C'était pour mieux s’entendre et bien se regretter,

C'était pour se comprendre, savoir qui on était.

C’est sûr j’aurais moins mal si tu n’existais pas

Je rôde dans les rues en cherchant comme un fou

Sur le sol ocre rouge la trace de tes pas,

Rançon d’avoir manqué un si beau rendez-vous.

Tu m’as quitté ma belle comme je t’ai quittée

On est parti ensemble chacun de son côté

C'était pour mieux s’entendre et bien se regretter,

C'était pour se comprendre, savoir qui on était (bis).

Ik kom van zo ver, ik was bang om je te verliezen

Niemand zal weten van de dood van de reiziger

Wie heeft eindelijk de grote slaap van de ceders gevonden?

Stof op de weg en het einde van elders.

Je liet me mijn schoonheid achter zoals ik jou verliet

We gingen samen onze eigen weg,

Het was om beter en beter met elkaar om te gaan om spijt te krijgen

Het was om elkaar te begrijpen, om te weten wie we waren.

Het obsessieve ritme van je ademhaling

Slaap, slaap in jezelf, omringd door hoge muren

Waar nachtdieren die in ons zijn, dat is zeker

Open hun grote gele ogen en staar naar de horizon.

Je liet me mijn schoonheid achter zoals ik jou verliet

We gingen samen onze eigen weg

Het was om beter en beter met elkaar om te kunnen gaan, spijt hebben,

Het was om elkaar te begrijpen, om te weten wie we waren.

Natuurlijk, ik zou minder pijn doen als jij niet bestond

Ik zwerf als een gek door de straten

Op de rode oker grond het spoor van je voetstappen,

Ransom voor het missen van zo'n mooie ontmoeting.

Je liet me mijn schoonheid achter zoals ik jou verliet

We gingen samen onze eigen weg

Het was om beter en beter met elkaar om te kunnen gaan, spijt hebben,

Het was om elkaar te begrijpen, om te weten wie we waren (twee keer).