Les barbares - Bernard Lavilliers, Oxmo Puccino

Les Barbares habitaient dans les angles tranchants

Des cités exilées au large des business

Ils rivaient leurs blousons d'étranges firmaments

Où luisaient la folie, la mort et la jeunesse

La nuit le haut fourneau mijotait ses dollars

La fumée ruisselait sur nos casques rouillés

Dans le vestiaire cradingue, cinq minutes volées

A la fumée, au feu, au bruit, au désespoir

Oh mon amour emporte-moi, emporte-moi loin de la zone

Vers des pays chagrins, vers des pays faciles

Vers des pays dociles

Ils rêvaient de tropiques, des tropiques tropicaux

Pleins d’eau à trente degrés, pleins de forêts sanglantes

Ils rêvaient de corail, d’amour, de sable chaud

Epinal leur fourguait ses images en partance

Le fils du patron venait nous visiter

Au sortir du night-club avec de jolies femmes

Il nous regardait faire, essayait d’estimer

La montée de la courbe, la chaleur de la flamme

Bourgeois adolescents aux mythes ouvriers

Militants acharnés de ce rêve qui bouge

Qui seraient un beau jour de gauche ou bien rangés

Tricolores et tranquilles, la zone c'était rouge

La noirceur des blousons nous faisait des étés

Sombres comme les fleurs de nos arbres acryliques

Nous déroulions nos chaînes essayant de décrocher

La montée de l’amour, de la paix, de la musique

Quand le car avalait sa ration de six heures

De mains brulées, de silicoses et de gros rouge

Nous rentrions vidés dans nos cuisines, seuls

Un sourire, un café, la douche, rien ne bouge

La radio tapinait à l'étage inférieur

On dormait dans l’enzyme et dans le cargo

Puis nos têtes plongeaient vers des mondes meilleurs

Nos mamans affairées voyaient baisser le jour

Les barbares habitaient dans les angles tranchants

Des cités exilées au large des business

Ils rivaient leurs blousons d'étranges firmaments

Où luisaient la folie, la mort et la jeunesse

Oh mon amour emporte-moi, emporte-moi loin de la zone

Vers des pays chagrins, vers des pays faciles, vers des pays dociles

De Barbaren woonden in de scherpe hoeken

Steden verbannen uit zaken

Ze hebben hun jasjes vastgeklonken aan vreemde firmamenten

Waar waanzin, dood en jeugd scheen

'S Nachts sudderde de hoogoven zijn dollars

Rook stroomde langs onze roestige helmen

In de waardeloze kleedkamer, vijf gestolen minuten

Om te roken, te vuren, te lawaai, te wanhopen

Oh mijn liefde, neem me, haal me weg van de zone

Naar droevige landen, naar gemakkelijke landen

Naar volgzame landen

Ze droomden van tropen, tropische tropen

Vol water van dertig graden, vol bloedige bossen

Ze droomden van koraal, van liefde, van warm zand

Epinal stuurde ze zijn foto's toen ze vertrokken

De zoon van de baas kwam op bezoek

Uit de nachtclub komen met mooie vrouwen

Hij keek naar ons, probeerde in te schatten

De opkomst van de curve, de hitte van de vlam

Bourgeois adolescenten met arbeidersmythes

Meedogenloze activisten van deze ontroerende droom

Wie zou er ooit links of rechts zijn?

Driekleur en kalm, het gebied was rood

De duisternis van de jassen maakte ons zomers

Donker als de bloemen van onze acrylbomen

We hebben onze kettingen uitgerold terwijl we probeerden los te haken

De opkomst van liefde, vrede, muziek

Toen de bus zijn zes uur rantsoen inslikte

Verbrande handen, silicose en groot rood

We keerden leeg terug in onze keukens, alleen

Een glimlach, een koffie, de douche, niets beweegt

De radio tikte beneden

We sliepen in het enzym en in het vrachtschip

Toen stortten onze hoofden zich in betere werelden

Onze drukke moeders zagen de dag vervagen

De barbaren woonden in de scherpe hoeken

Steden verbannen uit zaken

Ze hebben hun jasjes vastgeklonken aan vreemde firmamenten

Waar waanzin, dood en jeugd scheen

Oh mijn liefde, neem me, haal me weg van de zone

Naar droevige landen, naar gemakkelijke landen, naar volgzame landen