L'exilé - Bernard Lavilliers

J’ai 2 bracelets d’acier qui entravent mes bras

Le bruit des bottes qui résonnent, mon père a connu ça

Frapper à des portes en fer qui ne s’ouvrent pas

Parler à des gens trop fiers qui ne me voient pas

Plus rester, plus partir, plus rêver, en finir

Naufragé solitaire barbelés aux frontières

Capitale douceur Paris je dormais dans tes bras

Capitale violence aussi je n’te reconnais pas

Toi Paris ma beauté fatale symbole de la France

Je me suis fait casser normal par ton indifférence

Plus rester, plus partir, plus rêver, en finir

Naufragé solitaire exilé volontaire

Le ciel bas de novembre encore

Pose ses mains sur moi

Bout de fer et de cendre la mort je n’aime pas ce mois là

La liste des droits de l’homme

La mélancolie

Juste un homme parmi les hommes tout seul dans Paris

Plus rester, plus partir, plus rêver, en finir

Naufragé solitaire exilé volontaire

Ik heb 2 stalen armbanden die mijn armen binden

Het geluid van rinkelende laarzen, mijn vader had het

Kloppen op ijzeren deuren die niet open willen

Praten met overdreven trotse mensen die me niet zien

Niet meer blijven, niet meer weggaan, niet meer dromen, het is voorbij

Castaway solitaire prikkeldraad grens

Lieve hoofdstad Parijs ik sliep in jouw armen

Kapitaal geweld ook ik herken je niet

Jij Parijs, mijn fatale schoonheidssymbool van Frankrijk

Ik werd normaal gepakt door jouw onverschilligheid

Niet meer blijven, niet meer weggaan, niet meer dromen, het is voorbij

Vrijwillig verbannen eenzame schipbreukeling

November weer lage luchten

Leg haar handen op mij

Een periode van ijzer- en asdood, ik hou niet van die maand

De lijst met mensenrechten

Melancholie

Gewoon een man onder de mannen helemaal alleen in Parijs

Niet meer blijven, niet meer weggaan, niet meer dromen, het is voorbij

Vrijwillig verbannen eenzame schipbreukeling