Lettre Ouverte - Bernard Lavilliers

Le silence des ports enflamme ma planète

Les ondes des radios surveillent mes décors

Princesse de la nuit, fille des astres morts

La centrale atomique pose son théorème

Dans la veine bleutée du junky qui délire

Noyé dans la musique coule un liquide froid

Qui mesure en c.c. ce qui reste à vivre

De nos cerveaux rongés monte l’hymne à la joie

Je suis un écrivain ivre de dialectique

J’ai l’optimisme suisse sur un compte bloqué

A peu près aussi drôle qu’une porte de clinique

Qui s’ouvre sur la morgue juste après le guichet

Souriez !

souriez !

déchirez-vous la gueule !

Ordre nouveau est là, pour nos petits enfants !

Mr. Pauwels s’en va fleurir nos camisoles

Dans les matins magiques et les buissons ardents !

Je suis un pessimiste et payé par personne

Au-dessus de mes yeux poussent des fleurs fanées

La fumée des usines me fait une couronne

Ma mère a enfantè dans les pieds d’un crassier

De stilte van de havens ontsteekt mijn planeet

De golven van de radio's houden mijn versieringen in de gaten

Prinses van de nacht, dochter van dode sterren

De atoomcentrale stelt haar stelling

In de blauwachtige ader van de uitzinnige junky

Verdronken in de muziek stroomt een koude vloeistof

Wie meet in c.c. wat er overblijft om te leven

Uit onze afgeknaagde hersenen stijgt de hymne tot vreugde

Ik ben een schrijver dronken van dialectiek

Ik heb Zwitsers optimisme op een geblokkeerde rekening

Ongeveer net zo grappig als een deur van een kliniek

Die uitkomt in het mortuarium net voorbij het loket

Glimlach!

glimlach!

trek je kont eraf!

Nieuwe Orde is er, voor onze kleinkinderen!

Meneer Pauwels gaat onze hemdjes bloeien

In magische ochtenden en brandende struiken!

Ik ben een pessimist en wordt door niemand betaald

Boven mijn ogen groeien vervaagde bloemen

De rook van de fabrieken maakt van mij een kroon

Mijn moeder is bevallen in de voeten van een vuiligheid