La Musique - Bernard Lavilliers

Quand le soleil s’est éteint

Quand vous êtes parti tranquille

Vers les lumières de la ville

La musique meurt doucement

Par saccades et puis elle s'étend

Sur les fauteuils de ma salle

Je reste là noir dans le noir

A me dessiner le poignard

Qui me tuera sur mon estrade

Quant on n’a swingué déroulé

La liste des accords secrets

Ceux qu’on a tricoté pour elle

Elle se barre inaccessible

Vers des nuances invisibles

Vers des arpèges naturels

Je n’ai jamais pu découvrir

La musique se retire

Quand vous n’avez plus besoin d’elle

Je prends la femme du hasard

Elle est toujours très blanche et noire

Celle qui toujours se décroche

D’une portée imaginaire

Sur un très vieux rythme binaire

Où je colle mes triples croches

Et nous rentrons dans cet hôtel

Dans un océan de poubelles

Une guitare au fond des poches… au fond des poches

Quand le soleil s’est éteint!

Quand vous êtes parti tranquille

Vers les lumières de la ville

La musique, la musique

Toen de zon onderging

Toen je stil wegging

Op weg naar de stadslichten

De muziek sterft langzaam uit

In schokken en dan rekt het uit

Op de stoelen in mijn kamer

Ik sta daar zwart in het donker

Om mij de dolk te trekken

Wie vermoordt me op mijn podium

Wanneer we niet uitgerold hebben gezwaaid

De lijst met geheime overeenkomsten

Degene die we voor haar breien

Ze gaat buiten bereik

Op weg naar onzichtbare tinten

Op weg naar natuurlijke arpeggio's

Ik zou er nooit achter komen

De muziek trekt zich terug

Als je haar niet meer nodig hebt

Ik neem de vrouw van het toeval

Ze is altijd erg wit en zwart

Degene die altijd uit elkaar valt

Van een denkbeeldig bereik

Op een heel oud binair ritme

Waar ik mijn 32e aantekeningen plak

En we gaan terug naar dit hotel

In een zee van afval

Een gitaar in de diepten van de zakken... in de diepten van de zakken

Toen de zon uitging!

Toen je stil wegging

Op weg naar de stadslichten

De muziek, de muziek