La frontière - Bernard Lavilliers

Allongé sur le sable on dirait qu’il dort

II est beau et très calme dans le froid qui mord

C’est un guerrier nomade, un homme du désert

Qui est couché dans le sable les yeux grands ouverts

Jusqu’où vont les nomades plus loin que la mort

Dans le chant des étoiles y’a le mirador

A quoi rêvent les nomades sous le ciel ouvert

A des pur-sang arabes écumant la mer

Reste dans ton rêve, c’est peut-être mieux

Mais le jour se lève et en plein milieu

II y a la frontière, il y a la frontière, il y a la frontière…

II y a la frontière, il y a la frontière, il y a la frontière…

La violence est silence, silence est désert

Sentinelles de sable tournées vers la mer

Tirez sur tout ce qui bouge, même sur la poussière

Tirez sur le soleil rouge qui meurt dans la mer.

Qui partage les pierres, la jungle et le sable

Qui a mis l’univers à plat sur la table

Qui a peur de son ombre et qui fait la guerre

Mais déjà le vent efface ton nom sur la pierre.

Couché sur le sable, on dirait qu’il dort

Mais pour un nomade, c’est après la mort

Qu’il n’y a plus de frontière, qu’il n’y a plus de frontière,

Qu’il n’y a plus de frontière…

Où est la frontière, où est la frontière,

Pour qui la frontière…

C’est loin la frontière, pour qui la frontière

C’est loin la frontière

Où est la frontière.

Liggend op het zand lijkt het alsof hij slaapt

Hij is knap en heel kalm in de bijtende kou

Hij is een nomadische krijger, een man van de woestijn

Die in het zand ligt met zijn ogen wijd open

Hoe ver gaan nomaden verder dan de dood

In het lied van de sterren is de uitkijktoren

Waar nomaden van dromen onder de blote hemel

Aan Arabische volbloeden die de zee afromen

Blijf in je droom, misschien is het beter

Maar de dag breekt en precies in het midden

Daar is de grens, daar is de grens, daar is de grens...

Daar is de grens, daar is de grens, daar is de grens...

Geweld is stilte, stilte is woestijn

Schildwachten van zand met uitzicht op zee

Schiet alles wat beweegt, zelfs stof

Schiet op de rode zon die sterft in de zee.

Wie deelt de stenen, de jungle en het zand

Wie heeft het universum plat op tafel gelegd

Wie is bang voor zijn schaduw en voert oorlog?

Maar de wind is al je naam aan het wissen van de steen.

Liggend op het zand lijkt het alsof hij slaapt

Maar voor een nomade is het na de dood

Dat er geen grens meer is, dat er geen grens meer is,

Dat er geen grenzen meer zijn...

Waar is de grens, waar is de grens,

Voor wie de grens...

Het is ver de grens, voor wie de grens

Het is ver de grens

Waar is de grens.