L'amour et la mort - Bernard Lavilliers

Tu es là dans ma peau, comme un coup de couteau

Comme un shoot, comme un speed, transparente et liquide

Tu réchauffes mon corps longtemps après ma mort

Comme un soleil fané, tout blanc et tout rouillé

Et je flotte à l’envers, en attendant l’hiver

Givré de solitude, perdant de l’altitude

Figé dans le silence, contemplant la mouvence

De cet amour fragile qui danse sur un fil

C’est l’amour et la mort, dont je te parle encore

Au-delà du pouvoir, à travers les miroirs

Je crie de ma cellule, je brûle tes calculs

Je fous le grand bordel dans la ronde officielle

Je suis là sur le seuil de ce matin nacré

Les embruns de la nuit à mon cuir accrochés

Les lieux troubles, ambigus, où je brûle ma vie

Ont glissé sur ma voix un voile qui séduit

Rendez-vous à Bahia où l’aigle du Brésil

Est aussi orgueilleux que le puma des villes

Tatouages marins ou chansons des bordels

Je t’emmène en musique vers le rêve éternel

C’est l’amour et la mort, dont je te parle encore

C’est un couple inédit, c’est un destin maudit

Le cri noir du silence dans le désert intense

Un soleil irréel sur un coteau de sel

Dans ce match au finish, où la liberté prime

Sur cette route oblique, sur ce contrat sans rime

Dans ce lit provisoire, ce rendez-vous nomade

Où je reviens m’asseoir, je ris, et je m'évade

Dans ce plongeon facile où tu risques ma vie

Dans cette mer limpide où tout s'évanouit

L’oxygène bleuté de notre indépendance

Sort des poumons soudés par le désir immense

C’est l’amour et la mort, dont je te parle encore

Comme une maladie qui n’est jamais guérie

Un cri inachevé qui ne s’est pas levé

Un numéro précis qui n’est jamais sorti

Je zit in mijn huid, als de steek van een mes

Als een shoot, als een snelheid, transparant en vloeibaar

Je verwarmt mijn lichaam lang nadat ik dood ben

Als een vervaagde zon, helemaal wit en helemaal roestig

En ik drijf ondersteboven, wachtend op de winter

Bevroren door eenzaamheid, hoogte verliezend

Bevroren in stilte, nadenkend over de beweging

Van deze fragiele liefde die danst op een draad

Het is liefde en dood waar ik je nog steeds over vertel

Voorbij macht, door de spiegels

Ik schreeuw vanuit mijn cel, ik verbrand je berekeningen

Ik maak er een grote puinhoop van in de officiële kring

Ik sta hier op de drempel van deze parelwitte ochtend

De nachtspray klampt zich vast aan mijn leer

De duistere, dubbelzinnige plaatsen waar ik mijn leven verbrand

Er is een sluier over mijn stem geglipt die verleidt

Tot ziens in Bahia, waar de Braziliaanse adelaar

Is zo trots als de stadscougar

Zeemanstatoeages of bordeelliedjes

Ik neem je in muziek mee naar de eeuwige droom

Het is liefde en dood waar ik je nog steeds over vertel

Het is een nieuw stel, het is een vervloekt lot

De zwarte kreet van stilte in de intense woestijn

Een onwerkelijke zon op een zoutheuvel

In deze wedstrijd aan de finish, waar vrijheid voorop staat

Op deze schuine weg, op dit contract zonder rijm

In dit tijdelijke bed, dit nomadische rendez-vous

Waar ik terugkom om te zitten, ik lach en ik ontsnap

In deze gemakkelijke duik waar je mijn leven riskeert

In deze heldere zee waar alles verdwijnt

De blauwe zuurstof van onze onafhankelijkheid

Komt uit de longen gelast door het immense verlangen

Het is liefde en dood waar ik je nog steeds over vertel

Als een ziekte die nooit genezen is

Een onvoltooide kreet die niet opkwam

Een specifiek nummer dat nooit uitkwam