Extérieur nuit - Bernard Lavilliers

Toi le rôdeur, tu cherches un blues dans la rue des Lombards

Peut-être un ami accroché au bar

Qui lui aussi a une poussière dans l'œil

Au bout du bar, iI y a toujours un grand pianiste blême

Qui ne sait chanter que ces trois mots je t’aime

On peut danser quand on est bien, allez viens, viens, viens

Oh!

forcené, qui tous les soirs jusqu’au bout de la nuit

Garde l’espoir, l’espoir d’une autre vie

Un grand amour, un moment de folie

Oh!

forcené, tu tends les mains, mais personne ne les prend

Et tu t’en tires toujours en ricanant

Et tu t’en vas dans les poubelles, belles, belles

Le jour se lève et t’y peux rien, le jour se lève et c’est demain

Le jour se lève, on est tout seul, on a la fièvre, on fait la gueule

Je me reconnais, croché au bar dans la nuit du Sunset

Avec ma paille plantée au fond d’un Get

Je me dis peut-être, je vais enfin savoir

Savoir pourquoi, toutes les nuits j’attends un jour de plus

Les lieux communs qu’on échange et qui tuent

Encore un verre j’entends la mer!

Je sais qu’elle m’attend

Elle ne dort pas dans son grand lit glacé

Je sais très bien qu’il vaudrait mieux rentrer

Encore une heure, on sait jamais!

Le jour se lève et t’y peux rien, le jour se lève et c’est demain

Le jour se lève, on est tout seul, on a la fièvre, on fait la gueule.

Jij de sluiper, je bent op zoek naar een blues in de rue des Lombards

Misschien een vriend die aan de bar rondhangt?

Wie heeft er ook stof in zijn oog

Aan het einde van de bar is er altijd een geweldige bleke pianist?

Wie kan alleen deze drie woorden zingen ik hou van jou

We kunnen dansen als we goed zijn, kom op, kom op, kom op

Oh!

waanzinnig, die elke avond tot het einde van de nacht

Houd de hoop, de hoop op een ander leven

Een grote liefde, een moment van waanzin

Oh!

gek, je strekt je handen uit, maar niemand neemt ze aan

En je komt altijd weg met een sneer

En je gaat in de prullenbak, mooi, mooi

De dag breekt aan en je kan er niets aan doen, de dag breekt aan en het is morgen

Het is ochtend, we zijn helemaal alleen, we hebben koorts, we mokken

Ik herken mezelf, verslaafd aan de bar in de nacht van de zonsondergang

Met mijn rietje vast in de bodem van een Get

Ik denk dat ik het misschien eindelijk zal weten

Weet waarom, elke nacht wacht ik nog een dag

De gemeenplaatsen die we verhandelen die doden

Nog een drankje hoor ik de zee!

Ik weet dat ze op me wacht

Ze slaapt niet in haar grote bevroren bed

Ik weet heel goed dat het beter zou zijn om terug te keren

Nog een uur, je weet maar nooit!

De dag breekt aan en je kan er niets aan doen, de dag breekt aan en het is morgen

De dag breekt aan, we zijn helemaal alleen, we hebben koorts, we zijn chagrijnig.