Charleroi - Bernard Lavilliers

J’ai vu ma ville, comme je te vois

J’ai vu ma ville partir en vrilles

J’ai vu ma ville partir en friches

J’ai vu ma ville comme je te vois

Même si je sais que tu t’en fiches

Que c’est pas ta ville à la finale

Que j’ferais mieux de me faire la main

Même si je sais que tu t’en fiches

Je vois ma ville porte clouées

Maisons à vendre, abandonnées

Les canapés sur le trottoir

Où quelques vieux viennent s’assoir

Je sens ma ville comme un amant

Trompé par un riche imbécile

Je sens ma ville comme un aimant

Ça me rend fou, presque débile

La mort qui nous fait du charme

Et puis ils ont sorti les armes, les armes

Je traverse ma ville à perdre haleine

J’ai l’impression qu’elle raccourcit

Que l’amour rôde sans merci

Est-ce de l’amour, ou de la haine?

Les enfants jouent à se braquer

Les écoles à des kilomètres

On comprend mieux pourquoi les maîtres

Ne fréquentent plus nos quartiers

Une jolie fille, un mur en brique

Des kilomètres de voie ferrée

Les rues ne sont plus éclairées

Rien d’autre à faire que du trafic

Je vois ma ville comme un amant

Trompé par un riche imbécile

Je vois ma ville comme un aimant

Ça me rend fou presque débile

La mort qui nous fait du charme

Et puis ils ont sorti les armes

On entend parler la Calabre

De Palerme, et de Napoli

Brune aux yeux verts sous le ciel gris

Et la démarche qui se cabre

La méditerranée est là

Glacée dans son cadre de fer

De Rome jusqu'à Casablanca

Ils se partagent la poussière

Ils réinventent leur soleil

Leur musique et leurs habitudes

Leurs couleurs, leurs piment pareil

Pour éviter la solitude, la solitude

Je sens ma ville comme un amant

Trompé par un riche imbécile

Je sens ma ville comme un aimant

Ça me rend fou presque débile

Je sens ma ville comme un amant

Trompé par un riche imbécile

Je sens ma ville comme un aimant

Ça me rend fou presque débile

Je sens ma ville comme un amant

Trompé par un riche imbécile

Je sens ma ville comme un aimant

Ça me rend fou presque débile

La mort qui nous fait du charme

Et puis ils ont sorti les armes, les armes

Ik zag mijn stad, zoals ik jou zie

Ik zag mijn stad in een spin gaan

Ik zag mijn stad verloren gaan

Ik zag mijn stad zoals ik jou zie

Ook al weet ik dat het je niet kan schelen

Dat het uiteindelijk niet jouw stad is

Dat ik maar beter mijn handen kan krijgen

Ook al weet ik dat het je niet kan schelen

Ik zie mijn stadsdeur dichtgespijkerd

Huizen te koop, verlaten

Canapeetjes op de stoep

Waar een paar oude mensen komen zitten

Ik voel mijn stad als een minnaar

Bedrogen door een rijke dwaas

Ik voel mijn stad als een magneet

Ik word er gek van, bijna dom

De dood die ons charmeert

En toen haalden ze de geweren tevoorschijn, de geweren

Ik ren ademloos door mijn stad

Ik heb de indruk dat het korter wordt

Laat liefde genadeloos rondzwerven

Is het liefde of haat?

Kinderen spelen elkaar beroven

Scholen mijlenver weg

We begrijpen beter waarom de meesters

Bezoek onze vertrekken niet meer

Een mooi meisje, een bakstenen muur

Mijlen spoorweg

De straten zijn niet meer verlicht

Niets anders te doen dan verkeer

Ik zie mijn stad als een minnaar

Bedrogen door een rijke dwaas

Ik zie mijn stad als een magneet

Ik word er gek van, bijna dom

De dood die ons charmeert

En toen haalden ze de wapens tevoorschijn

We horen over Calabrië

Van Palermo, en van Napels

Brunette met groene ogen onder de grijze lucht

En de stap die omhoog steekt

De Middellandse Zee is hier

Bevroren in zijn ijzeren frame

Van Rome naar Casablanca

Ze delen het stof

Ze vinden hun zon opnieuw uit

Hun muziek en hun gewoontes

Hun kleuren, hun paprika's hetzelfde

Om eenzaamheid te voorkomen, eenzaamheid

Ik voel mijn stad als een minnaar

Bedrogen door een rijke dwaas

Ik voel mijn stad als een magneet

Ik word er gek van, bijna dom

Ik voel mijn stad als een minnaar

Bedrogen door een rijke dwaas

Ik voel mijn stad als een magneet

Ik word er gek van, bijna dom

Ik voel mijn stad als een minnaar

Bedrogen door een rijke dwaas

Ik voel mijn stad als een magneet

Ik word er gek van, bijna dom

De dood die ons charmeert

En toen haalden ze de geweren tevoorschijn, de geweren