Attendu - Bernard Lavilliers

Attendu que le monde est fabricant de boue

Que les genoux de l’homme sont noirs dès qu’il tombe

Ou qu’il regarde Dieu toujours propre et debout

Et que Dieu l’a voulue cette boue sur le monde

Que même le soleil est fier d’avoir des taches

Attendu que le ciel cultive ses typhons

Qu’il n’y a plus de bonnes et mauvaises saisons

Qu’on secoue les volcans endormis pour qu’ils crachent

Attendu la mort rapide, sans contrat

Nous offrant la vitesse et nos vies transparentes

Allons-y, le vent, le vide, l’au-delà

Pour rejoindre à long terme un néant qui nous hante

Attendu qu’une guerre ou deux suffisent mal

A étancher la soif que nous avons de haine

Que notre sang se donne à tout monstre légal

Que nous sommes esclaves, amoureux de nos chaînes

Attendu que pour rien mes amis sont tombés

Qu’on a prêté serment sur des villes détruites

Que le nouveau béton est déjà lézardé

Que déjà le malheur court à notre poursuite

Mais attendu aussi que je tiens à mes rêves

A ma dernière peau, c’est trop tard pour la mue

A mon dernier amour, trop tard pour la relève

A mon dernier poème, à mon dernier verre bu

Attendu tout cela, attendu rien du tout

Ne sachant si je suis le juge ou le coupable

Je finirai aussi par tomber dans la boue

Pour soigner, par le mal, le mal inévitable

Terwijl de wereld een maker is van slijm

Dat de knieën van een man zwart zijn zodra hij valt

Of dat hij naar God altijd schoon en oprecht kijkt

En dat God deze modder op de wereld heeft gewild

Dat zelfs de zon er trots op is vlekken te hebben

Wachtte op de lucht om zijn tyfoons te cultiveren

Dat er geen goede en slechte seizoenen meer zijn

Dat we de slapende vulkanen schudden zodat ze spuwen

Verwachte snelle dood, geen contract

Geeft ons snelheid en ons transparante leven

Laten we gaan, wind, leegte, verder

Om op de lange termijn deel te nemen aan een niets dat ons achtervolgt

Terwijl een of twee oorlogen niet genoeg zijn

Om onze dorst naar haat te lessen

Laat ons bloed zich geven aan elk wettig monster

Dat we slaven zijn, verliefd op onze kettingen

Wachtte dat voor niets mijn vrienden vielen

Er zijn eden gezworen op verwoeste steden

Dat het nieuwe beton al gescheurd is

Dat ongeluk loopt ons al achterna

Maar verwachtte ook dat ik aan mijn dromen zou vasthouden

Tot mijn laatste huid, het is te laat om te ruien

Tot mijn laatste liefde, te laat voor de opluchting

Naar mijn laatste gedicht, naar mijn laatste drankje

Verwachtte het allemaal, verwachtte helemaal niets

Niet wetend of ik de rechter of de schuldige ben

Ik zal uiteindelijk ook in de modder vallen

Om, door het kwaad, het onvermijdelijke kwaad te genezen