Un jueves a las cinco - Beret

Estoy mirándote a los ojos sabiendo que todo al fin se va

Cerrándolos sólo para poderte imaginar

Te bajaría una estrella pero está muerta quizá

Más muerta que nosotros y eso ya es decir

Hoy sigo buscándome entero en tus medias y que va

No compensa tus pequeñas dosis para ser feliz

Te he tenido cerca y sé que es respirar

Sólo cuando era de tu cuerpo y estabas aquí

He olvidado tanto de quien era para centrarme en ti

Que cuando he buscado protegerme no sabía luchar

Ahora me doy cuenta de que el amor de mi vida es mi vida amor

Y por eso no te debo amar

Hoy sigues tirando de la cuerda que sostenía mis manos

Y por eso mi tacto ya sigue ardiendo

Será porque el roce de tus actos a pesar de que era malo

Lo guardaba porque llegaba tan dentro

Por eso soplaba dientes de león

Pidiendo promesas que se las llevaba el viento

Si eras como el sol;

estabas tan lejos

Que si te miraba me quedaba ciego y muerto y no, no, no…

De verdad, mi vida, he intentado creerme cada uno de tus lo sientos

Pero tu perdón fue romper mi cuerpo

Que a pesar de muchos va a seguir roto en el tiempo

Oh, yo no quiero de tu piel de porcelana

Tu felicidad en la mañana…

No me adapto bien al hueco de tu cama…

Y mucho menos al del corazón

Por eso vente a ese lugar donde si el «siempre»

Tiene valor y nadie miente

Cuando promete al amor las cosas que siente (x2)

Será que una parte de mí sí que te echa de menos

Otra de más y bueno, el equilibrio moría con tus peros

A pesar del hielo yo, sólo yo creaba miedos

De perder lo que nunca retuve y si tuve tu fuego es por necesidad

De estar arropado y luego si al estar

Con tus mantas, ya me cansaba de nuevo y «para que más»

Me pensaba y me muero sólo por dar

Cuando ya no recibía nada empecé a saltar…

Al precipicio sin mirar a nada

Sabiendo todo el margen que existía

Y para alcanzar a nacer de nuevo cada día

Tuve que aprender que es olvidar…

Y aquí me ves haciéndote canciones todavía

Sé que si hay heridas que cerrar

A pesar de ser, más ahora que existe el vacío

Sé que hay un vacío que llenar

Por eso vente a ese lugar donde si el «siempre»

Tiene valor y nadie miente

Cuando promete al amor las cosas que siente (x2)

Ik kijk in je ogen, wetende dat alles eindelijk weg is

Ze sluiten zodat je het je kunt voorstellen

Ik zou een ster verlagen, maar misschien is het dood

Meer dood dan wij en dat wil zeggen

Vandaag ben ik nog steeds op zoek naar mezelf in je kousen en hoe gaat het?

Het compenseert niet je kleine doses om gelukkig te zijn

Ik heb je dicht tegen je aan gehouden en ik weet hoe het is om te ademen

Alleen toen het van je lichaam was en jij hier was

Ik ben te veel vergeten wie ik was om op jou te focussen

Dat toen ik mezelf probeerde te beschermen, ik niet wist hoe ik moest vechten

Nu realiseer ik me dat de liefde van mijn leven mijn liefdesleven is

En daarom zou ik niet van je moeten houden

Vandaag blijf je aan het touw trekken dat mijn handen vasthield

En daarom brandt mijn aanraking al

Het zal zijn omdat de wrijving van je acties ondanks het feit dat het slecht was

Ik heb het bewaard omdat het zo diep reikte

Daarom blies ik op paardebloemen

Vragen om beloften die de wind meevoerde

Als je als de zon was;

je was zo ver

Dat als ik naar je keek, ik blind en dood zou worden en nee, nee, nee...

Echt, mijn leven, ik heb geprobeerd om al je spijt te geloven

Maar jouw vergeving brak mijn lichaam

Dat ondanks vele nog steeds gebroken zal worden in de tijd

Oh ik wil je porseleinen huid niet

Jouw geluk in de ochtend...

Ik pas me niet goed aan aan het gat in je bed...

En veel minder naar het hart

Kom daarom naar die plek waar als de "altijd"

Het heeft waarde en niemand liegt

Wanneer hij liefde belooft voor de dingen die hij voelt (x2)

Zou het kunnen dat een deel van mij je mist?

Nog een en goed, de balans stierf met je buts

Ondanks het ijs heb ik, alleen ik angsten gecreëerd

Van verliezen wat ik nooit heb tegengehouden en als ik jouw vuur had, is het uit noodzaak

Om gekleed te zijn en dan als te zijn?

Met je dekens werd ik weer moe en "wat nog meer"

Ik dacht en ik sterf alleen maar om te geven

Toen ik niets meer ontving begon ik te springen...

Naar de afgrond zonder ergens naar te kijken

Alle bestaande marge kennende

En om elke dag opnieuw geboren te worden

Ik moest leren wat het is om te vergeten...

En hier zie je dat ik nog steeds liedjes voor je maak

Ik weet dat als er wonden zijn om te sluiten

Ondanks dat het zo is, meer nu er leegte is

Ik weet dat er een leegte te vullen is

Kom daarom naar die plek waar als de "altijd"

Het heeft waarde en niemand liegt

Wanneer hij liefde belooft voor de dingen die hij voelt (x2)