L'incontro - APE

Esco di casa di fretta senza pensare al mio

Totale disorientamento in mezzo a sto fottio

Di gente che neanche conosco ringraziando dio

Trovo un posto in fondo al vagone poi via mi avvio

Mi fermo in plaza sto di casa gridan bella zio

Io che rispondo con un cenno poi mi aggiungo al trio

Saluto mi alzo cercan tutti chi è che cerco anch’io

Quando lo trovo mi si avvicina restio

Il clima è teso come le favellas di Rio

La pula preme ma ancora non è tempo di addio

Gli chiedo quello che mi serve ciò che voglio io

Gli passo il grano mi allontano lo lascio al suo oblio

Stralci di piccola città senza infamia ne lode

Ragazzi fuori consacrati al culto delle mode

Ogni minuto una micro rivoluzione esplode

Un altro ciclo che nasce e si conclude

C'è un tot di gente che ha paura neanche più si illude

Chi vive chi muore chi sopravvive se la ride

E' un insieme di pseudo tendenze suicide

Una forma di reazione al potere di chi decide

Una mano stringe la mia spalla che quasi mi incide

Mi giro fisso un ghigno sadico che se la ride

Mi viene incontro e io son pronto ma sto a mani nude

Lui si avvicina con sei dita di ferro che uccide

Faccio fatica a ricordarmi della sua faccia

Nel mio cervello nessun frame che lasci una traccia

Mi fissa e sbiascica parole di pura minaccia

Prima lo guardo poi do un occhio se muove le braccia

Mi dice uomo ci siamo il nostro sguardo si intreccia

Qualche ricordo nel mio cranio inizia a fare breccia

Lui che mi fissa e la sua tipa che mi abbraccia

La sua reputazione di guaglione che si straccia

È il tipico tipo che con gli amici si spaccia

Si atteggia in giro con il fare da capoccia

Odia i giudizi della gente che si impiccia

Chiede vendetta per questo mi da la caccia

Affonda il primo colpo svelto

Mi manca ma non di molto

Reagisco e gli pianto un sinistro dritto sul volto

Il tipo mi pare sconvolto e ha perso la grinta da cane sciolto

Si muove meno disinvolto grida contro ma non lo ascolto

Gli sono addosso e corpo a corpo lo ribalto

Ha gli occhi cielo blu cobalto iniettati di sangue

E il respiro che è pregno di whisky al malto

Lascio la presa a conclusione dell’assalto

Gli do la schiena si rialza di soprassalto

La lama penetra dal basso verso l’alto

Le gambe cedono e finisco sull’asfalto

Ik verlaat haastig het huis zonder aan de mijne te denken

Totale desoriëntatie in het midden van dit neuken

Van mensen die ik niet eens ken, God zij dank

Ik vind een stoel aan het einde van de wagen en dan begin ik

Ik stop op het plein Ik ben thuis en roep mooie oom

Ik die antwoord met een knikje sluit me dan aan bij het trio

Groetjes, ik sta op, iedereen zoekt naar wie ik ook zoek

Als ik hem vind, benadert hij me met tegenzin

Het klimaat is net zo gespannen als de favellas van Rio

Het kaf drukt maar het is nog geen afscheidstijd

Ik vraag hem wat ik nodig heb wat ik wil

Ik geef de tarwe weg, ik laat hem aan zijn vergetelheid achter

Fragmenten van een kleine stad zonder schande of lof

Jongens buiten gewijd aan de modecultus

Elke minuut ontploft er een micro-revolutie

Weer een cyclus die wordt geboren en eindigt

Er is een bepaald aantal mensen die bang zijn zichzelf niet eens meer voor de gek te houden

Wie leeft wie sterft wie overleeft lacht

Het is een reeks pseudo-suïcidale neigingen

Een vorm van reactie op de macht van degenen die beslissen

Een hand knijpt in mijn schouder die me bijna snijdt

Ik draai me om met een sadistische grijns die lacht

Hij komt naar me toe en ik ben klaar maar ik ben met mijn blote handen

Hij nadert met zes ijzeren vingers die hij doodt

Ik kan me zijn gezicht moeilijk herinneren

In mijn brein geen frame dat een spoor achterlaat

Hij staart me aan en mompelt woorden van pure dreiging

Eerst kijk ik naar hem, dan kijk ik of hij zijn armen beweegt

Hij vertelt me ​​dat we er zijn, onze blik is met elkaar verweven

Er begint wat geheugen in mijn schedel door te breken

Hij staarde naar me en zijn meisje knuffelde me

Zijn reputatie als een jongen die verscheurt

Hij is het soort man dat rotzooit met zijn vrienden

Hij poseert rond en wijst de weg

Hij haat de oordelen van mensen die zich ermee bemoeien

Hij vraagt ​​om wraak hiervoor jaagt hij op mij

Laat het eerste schot snel zinken

Ik mis hem maar niet veel

Ik reageer en ik plant een links recht op zijn gezicht

De man lijkt me geschokt en heeft het lef van een buitenbeentje verloren

Hij beweegt minder nonchalant naar hem te schreeuwen, maar ik luister niet naar hem

Ik ben op hem en hand in hand ik kantel hem

Hij heeft bloeddoorlopen kobaltblauwe ogen

En de adem die vol is van malt whisky

Ik liet los aan het einde van de aanval

Ik geef hem zijn rug, hij staat met een schok op

Het mes dringt van onder naar boven door

De benen wijken en ik beland op het asfalt