Fuori orario - APE

La notte è fonda il cervello mi fa scintille

Cielo blu scuro neanche l’ombra delle stelle

Schiaccio il filtrino del mio joint appena spento

Vorrei il relax ma qua sto già girando spinto

A me la notte sa farmi un effetto strano

Quasi trasforma il mio lato quello più umano

Parcheggio a cazzo me ne fotto delle strisce

Cammino un pò la gente neanche mi conosce

Le mani fredde nel cappotto danno un’aria dura

Ma è quel colpetto che ho nel setto a renderla sicura

Mia moglie a casa e i miei bambini stanno già dormendo

Stasera sfogo il mio lato quello tremendo

Vado da lei non so chi sia sembra la più selvaggia

Capelli neri pelle scura sta lì che si atteggia

Mi dice quanto faccio un cenno poi mi segue cara

Avrà 20 anni ma si atteggia da donna matura

Io che sorrido dentro me so già quello che ho in mente

Tanto la pago è abituata a persone violente

Qualche minuto che si somma e diventa mezz’ora

Lei si dimena, strilla, piange, ha la palpebra scura

Il labbro gonfio, gambe a pezzi quasi come rotte

È un pò più tosta delle solite vecchie mignotte

Finisco tiro su la zip e già mi sento strano

La lascio a terra piangere io le infilo i soldi in mano

Parto veloce lascio il nero delle gomme a strisce

Per me è soltanto un altro giorno che finisce

Dò un bacio ai piccoli piano per non svegliarli

Mi infilo nel letto e mia moglie stanca non vuole che parli!

And did we tell you the name of the game, boy?

We call it Riding the Gravy Train

De nacht is diep, mijn brein laat me vonken

Donkerblauwe lucht, zelfs niet de schaduw van de sterren

Ik knijp in het filter van mijn net uit de joint

Ik zou graag willen ontspannen, maar hier ben ik al hard aan het fotograferen

De nacht kan een vreemd effect op mij hebben

Het verandert bijna mijn kant in de meer menselijke kant

Parkeren bij fucking Ik geef geen fuck om de strepen

Ik loop een beetje, mensen kennen me niet eens

De koude handen in de vacht geven een harde lucht

Maar het is dat duwtje in het septum dat het veilig maakt

Mijn vrouw thuis en mijn kinderen slapen al

Vanavond ontlucht ik mijn vreselijke kant

Ik ga naar haar toe, ik weet niet wie ze is, ze lijkt de wildste

Zwart haar donkere huid is daar aan het poseren

Hij vertelt me ​​hoeveel ik knik en volgt me dan schat

Ze wordt 20 jaar oud, maar ze doet zich voor als een volwassen vrouw

Ik die in mij lacht, weet al wat ik in gedachten heb

Zoveel dat het loon wordt gebruikt voor gewelddadige mensen

Een paar minuten die optellen en een half uur worden

Ze kronkelt, gilt, huilt, heeft een donker ooglid

De gezwollen lip, bijna gebroken benen

Ze is een beetje stoerder dan de gebruikelijke oude hoeren

Ik eindig met ritsen en voel me nu al raar

Ik laat haar huilend op de grond liggen, ik leg het geld in haar hand

Ik vertrek snel, ik verlaat het zwart van de gestreepte banden

Voor mij is het gewoon weer een dag die eindigt

Ik geef een kus aan de kleintjes om ze niet wakker te maken

Ik kruip in bed en mijn vermoeide vrouw wil niet dat ik praat!

En hebben we je de naam van het spel verteld, jongen?

We noemen het rijden op de justrein