Komik und elegische Momente - Angizia

Der Tod ist ein Gelächter

Denn das Leben ist bizarr

Er pocht an roten Türen

Denn sein Richter ist ein Narr

Komisch ist das Leben

Wenn es nicht mehr mit mir tanzt

Plump scheint es zu geben

Was der Tod in uns verschanzt

Lebt' ich kühn wie ein heller Ton

Lebt' ich wie ein kranker Mann…

Lebt' ich wie ein Bub vom Zarenlohn

Lebt' ich wie nur ich es kann

Kühn blieb der Leierkastenmann

Komisch war sein Gesang

Er drehte die Leier ohne Zwang

Er machte Humor zum Drang

Lebt' ich wie ein Mann vom Zarenlohn

Lebt' ich wie ein kranker Mann…

Lebt' ich (so) kühn wie ein heller Ton

Lebt' ich wie nur ich es kann…

Kühn blieb der Leierkastenmann

Komisch war sein Gesang

Er drehte die Leier ohne Zwang

Er machte Humor zum Drang

Kühn blieb der Leierkastenmann

Komisch war sein Gesang

Er drehte die Leier ohne Zwang

Er machte Humor zum Drang

Als die große Judenhetze einsetzt, wird es für Hohlberg immer schwieriger

Sein Ideal vom komisch besetzten Menschentum mit fidelen Klängen

Durchzusetzen.

Während die Königsberger letzte Briefe kritzeln, versteckte

Münzen zählen und über ein nächstes Jahrzehnt ratschlagen, stellt sich

Ihm, dem Leierkastenmann, ein barfüßiges Mädchen mit dem indischen Namen

«Tschandravatii» vor.

Das vom Schmutz der Wasserlachen bekleckerte Kind

Verehrt das Hohlberggemüt, hüpft und singt vor seinem Kasten, das

Dunkelblaue Kleidchen mit beiden Händen hochgehoben, und verwandelt den

Puppenfratz August in eine skurrile Tanzfigur.

Frühmorgens und so lange

Bis die Nacht erwägt, den fröhlich begonnenen Tag mit dunklen, immer dunkler

Werdenden Nachttüchern zuzudecken, tanzt das knochige Waisenkind zu

Hohlbergs bizarr-komischer Musik.

Er leiert und leiert, doch kalte Winter

Ziehen hinauf nach Königsberg, und nur noch kranke Bettler und Tote ruhen

In der eisigen Stadt.

Willens, den «Krieger» zu beschämen, bevorzugt Hohlberg

Den Winter als Mörder seiner Lieder, seiner Träume und seines Lebens.

Als

Der Judenfeind die Stadt Königsberg erreicht, zieht der Spielmann stolz

Und trunken in den verzweigten Labyrinthgarten nahe dem Marktplatz, um dort

Den harten Kampf gegen den russischen Winter, der ob seiner erdrückenden

Schneedecken nun endgültig seinem Namen gerecht wurde, zu verlieren

Einige Jahre später, nachdem der Leierkastenmann nachweislich aus der

Stadt verschwunden war, erzählte sich manch Königsberger die folgende

Geschichte:

Damals, im strengen Winter 1941, soll ein indisches Mädchen erfroren sein

6 Jahre alt und verliebt in die Geige.

Man sagt, das Kind hätte einen

Spielmann lachen hören, unten am Graben, in dem künstlich angelegten

Labyrinthgarten der Stadt.

«lachen» wie der Donner donnerte und Sonne in

Der Nase kitzelte, «lachen» wie es das Mädchen selbst nur allzu gerne tat

Barfuß und dem Leierkastenspiel eines Verrückten hörig, war es in den

Irrgarten gezogen, dem Gelächter des Leierkastenmannes folgend.

Fast

Verwegen ob der lauten Mitteilung stiefelte das Kind weiter, ohne je einen

Stiefel getragen zu haben.

Der Mann lachte und lachte, leierte immer

Wieder zwei, dann drei Töne.

Immer leiser verstummten sie in den vereisten

Schneebrettern, die sich nun nach und nach von den eisig bedeckten Hecken

Lösten

Man fand das Mädchen dann im Frühjahr danach, als viele Königsberger aus

Dem Süden zurückkehrten, um nach ihren Häuserresten zu sehen.

Es saß am Boden

Die Arme verschränkt, vor sich ein Kopekenstück, das aus einer leeren

Handschale fiel.

Den Kopf hatte es an einen Leierkasten gewinkelt.

Und

Dort, wo Schnee schon schmolz, doch Erde noch fern war, ragte die Holzhand einer

Feurig roten Marionette hervor.

Unter ihr — konnte das ein lachender Toter

Gewesen sein?

— fand man, die Marionette fest umklammernd, einen jüdischen

Musikanten, erfroren und genauso mindestens einen Winter tot

Sein Name: Elias Hohlberg, 39 Jahre alt

Dood is lachen

Omdat het leven bizar is

Hij klopt op rode deuren

Want zijn rechter is een dwaas

Grappig is het leven

Wanneer het niet langer met mij danst

Er lijkt onhandig te zijn

Wat de dood in ons verschanst?

Ik leefde stoutmoedig als een heldere toon

Ik leef als een zieke man...

Ik leefde als een jongen op het loon van de tsaar

Ik leef zoals alleen ik kan

De orgeldraaier bleef stoutmoedig

Zijn zang was grappig

Hij bespeelde de lier zonder dwang

Hij maakte van humor een drang

Ik leefde als een man op het loon van de tsaar

Ik leef als een zieke man...

Ik leefde (zo) stoutmoedig als een heldere toon

Ik leef zoals alleen ik kan...

De orgeldraaier bleef stoutmoedig

Zijn zang was grappig

Hij bespeelde de lier zonder dwang

Hij maakte van humor een drang

De orgeldraaier bleef stoutmoedig

Zijn zang was grappig

Hij bespeelde de lier zonder dwang

Hij maakte van humor een drang

Wanneer het grote uithalen van Joden begint, wordt het voor Hohlberg steeds moeilijker

Zijn ideaal van komische menselijkheid met vrolijke klanken

afdwingen.

Terwijl de Königsbergers hun laatste brieven krabbelen, verborg

Munten tellen en gissen naar een volgend decennium, zo blijkt

Voor hem, de orgeldraaier, een meisje op blote voeten met de Indiase naam

«Chadravatii».

Het kind bedekt met vuil van de plassen water

Aanbid de geest van Hohlberg, hop en zing voor zijn box, dat is

Met beide handen donkerblauwe jurken getild en de . getransformeerd

Doll face August verandert in een bizar dansfiguur.

Vroeg in de ochtend en zo lang

Tot de nacht overdenkt, begon de dag gelukkig met donker, donkerder en donkerder

De benige wees danst om de aanstaande nachtkleding te bedekken

Hohlbergs bizar-komische muziek.

Hij kwijlt en kwijlt, maar koude winters

Ga naar Konigsberg, en alleen zieke bedelaars en de doden rusten

In de bevroren stad.

Bereid om de "krijger" te schande te maken, geeft Hohlberg er de voorkeur aan

Winter als de moordenaar van zijn liedjes, zijn dromen en zijn leven.

Wanneer

De antisemieten bereikten de stad Koenigsberg, de minstreel beweegt trots

En dronken in de vertakkende labyrinttuin bij de markt, daar in de buurt

De harde strijd tegen de Russische winter vanwege zijn verplettering

Sneeuwbedekking deed eindelijk zijn naam eer aan

Een paar jaar later, nadat de draailier aantoonbaar afkomstig was uit de

stad was verdwenen, zei menig Königsberger tegen zichzelf:

Verhaal:

Toen, in de strenge winter van 1941, zou een Indiaas meisje doodgevroren zijn

6 jaar oud en verliefd op de viool.

Ze zeggen dat het kind er een heeft

Hoor Spielmann lachen om de sloot, in de door mensen gemaakte

Labyrinttuin van de stad.

«lachen» terwijl de donder donderde en de zon binnenkwam

De neus kietelde, "lachend", zoals het meisje zelf maar al te graag deed

Op blote voeten en luisterend naar de orgeldraaier van een waanzinnige, het was in de...

Een doolhof getekend, naar aanleiding van het gelach van de orgeldraaier.

Bijna

Gedurfd vanwege de luide boodschap, sjokte het kind verder, zonder één

laarzen hebben gedragen.

De man lachte en lachte, altijd dreunend

Nog twee, dan drie tonen.

Steeds stiller vielen ze stil in de ijzige

Plakken sneeuw, die nu langzaam van de ijzige heggen loskomen

oplossen

Het meisje werd vervolgens gevonden in de lente erna, toen veel Königsbergers vertrokken

Keerde terug naar het zuiden om te zien wat er over was van hun huizen.

Het zat op de grond

Armen gekruist, een kopeekstuk voor zich, genomen uit een leeg exemplaar

Handbeschermer viel.

Het had zijn hoofd gebogen naar een orgeldraaier.

en

Daar, waar de sneeuw al aan het smelten was, maar de aarde nog ver weg was, stak de houten hand van een uit

Vurige rode marionet komt tevoorschijn.

Beneden haar - een lachende dode man zou dat kunnen doen

Ben geweest?

- er werd er een gevonden, de pop stevig vastgeklemd, een Joodse

Muzikanten, doodgevroren en ook al minstens één winter dood

Zijn naam: Elias Hohlberg, 39 jaar oud