Под диктовку дождя - Анатолий Киреев

В расписании дождей нет каникул,

Бьет водою по воде тихо — тихо.

Бродят двое под зонтом, бродят двое,

Мы не будем их пока беспокоить.

Кто-то тихо говорит хрипловато,

Стало небо, говорит, дыровато,

На еще один рассвет даровато.

Я кивнул ему в ответ виновато.

Лист осенний угодил под колеса,

А в глазах твоих застыл знак вопроса,

Знак вопроса, знак испуг, запятая,

Лето вскрикнуло, из рук улетая.

Золотой короной клен коронован,

Я смотрю, на этот клен, очарован,

Бродят двое под зонтом, бродят где-то,

Эти двое под зонтом — я и лето.

(Умеет же Анатолий Киреев, простыми вроде бы словами, задевать в нашей душе

что-то невидимое)

Er zijn geen feestdagen in het regenachtige schema,

Verslaat water op water stil - stil.

Twee zwerven onder een paraplu, twee zwerven,

We zullen ze voorlopig niet lastig vallen.

Iemand praat zacht hees

De lucht is, zegt hij, vol gaten geworden,

Nog een dageraad wordt verleend.

Ik knikte schuldig naar hem.

Het herfstblad viel onder de wielen,

En in je ogen bevroor een vraagteken,

Vraagteken, angstteken, komma,

De zomer schreeuwde, wegvliegend van de handen.

De esdoorn is bekroond met een gouden kroon,

Ik kijk naar deze esdoorn, gefascineerd,

Twee dwalen onder een paraplu, dwalen ergens,

Deze twee onder de paraplu zijn ik en de zomer.

(Anatoly Kireev weet hoe we met ogenschijnlijk eenvoudige woorden onze ziel kunnen kwetsen)

iets onzichtbaars)