Другу-туристу - Вячеслав Ковалёв

Ну, как же нам с тобой, дружище,

Теперь отвыкнуть от скитаний,

Привыкать к домашней пище,

Перестать быть дураками?

Как зовут нас домочадцы,

Ведь дел по горло, а годы мчатся.

И, для чего, не знаем сами,

Идём по жизни с рюкзаками.

Припев: Покоя нам нету.

Нам шум поездов

Подскажет сюжеты для будущих снов.

С годами врастают в нас эти пути

И благoславляют нас дальше идти.

Не за грибами, не на дачу,

Не на машине и не к морю.

Берем с собой сестру-удачу,

И дела нет до категорий,

Что разделяют все маршруты

По километрам и минутам.

Мы, вырываясь из уюта,

Смеёмся, — видно, черт попутал.

Припев.

Привет родне, идём неблизко,

Но опыт есть, и слову верим.

Мы не застольем в доме чистом,

Тропой опасной дружбу мерим.

Не дожидаясь покаянья,

Берем на память расстоянья,

Тропинки, просеки и дюны,

И день, когда был друг угрюмый.

Припев: Покоя нам нету.

Нам шум поездов

Подскажет сюжеты для будущих снов.

Бродяги земные, шесть струн под рукой,

И нам не впервые возвращаться домой.

И не понять, как это может

Всю жизнь манить к себе дорога,

Но что-то сверлит, что-то гложет,

И я опять сойду с порога.

В горах мы все — слегка поэты,

И в синей дымке силуэты

Нам карту жизни нарисуют,

И, значит, мы не зря рискуем!

Wel, hoe gaat het met jou, mijn vriend,

Maak nu af van de gewoonte om rond te dwalen,

Wen aan zelfgemaakt eten

Stop met dom zijn?

Wat zijn onze bekende namen?

Het zit tenslotte tegen de keel en de jaren vliegen voorbij.

En waarvoor, we weten het zelf niet,

Met rugzakken gaan we door het leven.

Koor: We hebben geen rust.

Ons het geluid van treinen

Stel verhalen voor voor toekomstige dromen.

Door de jaren heen groeien deze paden naar ons toe

En ze zegenen ons om verder te gaan.

Niet voor paddenstoelen, niet naar het land,

Niet met de auto en niet naar de zee.

We nemen een zuster-geluk mee,

En het maakt niet uit in categorieën,

Wat alle routes delen

In kilometers en minuten.

Wij, die uit comfort breken,

Lachend, blijkbaar, verleidde de duivel.

Refrein.

Hallo familieleden, laten we niet in de buurt komen,

Maar er is ervaring, en we geloven het woord.

We zullen niet feesten in een schoon huis,

We meten vriendschap langs een gevaarlijk pad.

Zonder op berouw te wachten

We houden rekening met de afstanden,

Paden, open plekken en duinen,

En de dag dat er een sombere vriend was.

Koor: We hebben geen rust.

Ons het geluid van treinen

Stel verhalen voor voor toekomstige dromen.

Vagebonden van de aarde, zes snaren bij de hand,

En het is niet de eerste keer dat we naar huis terugkeren.

En begrijp niet hoe het kan

Mijn hele leven om de weg te wenken,

Maar iets boort, iets knaagt,

En ik ga weer van de drempel.

In de bergen zijn we allemaal een beetje dichters,

En silhouetten in de blauwe waas

We zullen een kaart van het leven tekenen,

En daarom riskeren we niet tevergeefs!