Primula - Amedeo Minghi

Cadimi dalle nuvole,

io,

chi mai sarei.

Tu che sei

molto incredula,

trepida ti fai.

Meravigliati,

che mutamento mai?

Stento a credere

che tipo in Te

va in fiore quasi

Tu sia…

una Primula

e spontanea,

tremula per noi.

L’anima momentanea,

scettica sul poi.

Io dico che.

tutto sta

nel persuadersi

che durer la gi fuggita felicit.

Sei carissima

fino a

un p piangere vere lacrime,

per nulla se per scusa

Tu,

fingerai nel crepuscolo

un minuscolo bruscolo fra noi.

Scherzaci vivacissima

scettica sul poi

Perdimi,

che ti perdo anch’io.

Ma chi siamo noi?

meravigliati.

Che mutamento mai,

se durer la gi fuggita felicit.

Val me uit de wolken,

L,

wie zou ik ooit zijn.

Jij die bent

heel ongelovig,

je bent angstig.

Wonder,

welke verandering ooit?

Ik kan het bijna niet geloven

wat voor soort in jou?

het bloeit bijna

Jij bent…

een sleutelbloem

en spontaan,

huiveringwekkend voor ons.

De tijdelijke ziel,

sceptisch over toen.

Ik zeg dat.

alles is

in het overtuigen van zichzelf

dat het toch al vluchtende geluk zal duren.

Je bent heel lief

totdat

ap huil echte tranen,

voor niets anders dan als excuus

Jij,

je doet alsof in de schemering

een klein vlekje tussen ons.

Maak er een grapje over heel levendig

sceptisch over toen

Verlies me

dat ik jou ook verlies.

Maar wie zijn wij?

wonder.

Wat een verandering

als het reeds gevluchte geluk aanhoudt.