Реквием - Алла Пугачёва

Уж сколько их упало в эту бездну,

Разверзтую вдали!

Настанет день, когда и я исчезну

С поверхности земли.

Застынет все, что пело и боролось,

Сияло и рвалось.

И зелень глаз моих, и нежный голос,

И золото волос.

И будет жизнь с ее насущным хлебом,

С забывчивостью дня.

И будет все - как будто бы под небом

И не было меня!

Изменчивой, как дети, в каждой мине,

И так недолго злой,

Любившей час, когда дрова в камине

Становятся золой.

Виолончель, и кавалькады в чаще,

И колокол в селе...

- Меня, такой живой и настоящей

На ласковой земле!

К вам всем - что мне, ни в чем не знавшей меры,

Чужие и свои?!

Я обращаюсь с требованьем веры

И с просьбой о любви.

За то, что мне прямая неизбежность -

Прощение обид,

За всю мою безудержную нежность

И слишком гордый вид,

За быстроту стремительных событий,

За правду, за игру...

- Послушайте!

Еще меня любите

За то, что я умру...

Hoevelen zijn in deze afgrond gevallen,

Ik zal hem openmaken!

De dag zal komen dat ik zal verdwijnen

Van het aardoppervlak.

Alles wat zong en vocht zal bevriezen,

Het straalde en barstte.

En het groen van mijn ogen, en een zachte stem,

En goudkleurig haar.

En er zal leven zijn met zijn dagelijks brood,

Met vergeetachtigheid van de dag.

En alles zal zijn - als onder de hemel

En ik was er niet!

Veranderlijk, als kinderen, in elke mijn,

En dus niet voor lang kwaad,

Wie hield er van het uur dat het brandhout in de open haard zat?

Ze worden as.

Cello, en stoeten in het struikgewas,

En de bel in het dorp...

- Ik, zo levend en echt

Op zoete aarde!

Aan jullie allemaal - aan mij, die nergens de maat van kende,

Vreemdelingen en de jouwe?!

Ik maak een aanspraak op geloof

En om liefde vragen.

Voor het feit dat ik een directe onvermijdelijkheid heb...

Vergeving van beledigingen

Voor al mijn ongebreidelde tederheid

En te trots

Voor de snelheid van snelle gebeurtenissen,

Voor de waarheid, voor het spel...

- Luister!

Hou nog steeds van me

Voor mij om te sterven...