То, что я должен сказать - Александр Вертинский

Я не знаю, зачем и кому это нужно,

Кто послал их на смерть недрожащей рукой,

Только так бесполезно, так зло и ненужно

Опускали их в вечный покой.

Равнодушные зрители молча кутались в шубы,

И какая-то женщина с искаженным лицом

Целовала покойника в посиневшие губы

И швырнула в священника обручальным кольцом.

Забросали их ёлками, закидали их грязью

И пошли по домам, под шумок толковать,

Что пора положить уже конец безобразию,

Что и так уже скоро мы все начнем голодать.

Но никто не додумался просто встать на колени

И сказать этим мальчикам, что в бездарной стране

Даже светлые подвиги — это только ступени

В бесконечные пропасти к недоступной весне!

Я не знаю, зачем и кому это нужно,

Кто послал их на смерть недрожащей рукой,

Только так бесполезно, так зло и ненужно

Опустили их в вечный покой.

Александр Вертинский

Ik weet niet waarom en wie het nodig heeft,

Die hen met een onwankelbare hand naar hun dood stuurde,

Alleen zo nutteloos, zo slecht en onnodig

Ze lieten hen in de eeuwige rust zakken.

De onverschillige toeschouwers wikkelden zich zwijgend in bontjassen,

En een vrouw met een verwrongen gezicht

Kuste de dode man op blauwe lippen

En ze gooide een trouwring naar de priester.

Ze gooiden ze met kerstbomen, ze gooiden modder naar ze

En ging naar huis, pratend onder het mom,

Het is tijd om een ​​einde te maken aan de schande,

Dat en zo spoedig zullen we allemaal beginnen te verhongeren.

Maar niemand dacht eraan om gewoon neer te knielen

En vertel deze jongens dat in een middelmatig land

Zelfs heldere prestaties zijn slechts stappen

In de eindeloze afgrond naar de ontoegankelijke lente!

Ik weet niet waarom en wie het nodig heeft,

Die hen met een onwankelbare hand naar hun dood stuurde,

Alleen zo nutteloos, zo slecht en onnodig

Ze lieten hen in de eeuwige rust zakken.

Alexander Vertinsky