Пани Ирена - Александр Вертинский

Я безумно боюсь золотимтого плена

Ваших медно-змеиных волос.

Я влюблен в вше тонкое имя Ирена

И в следы ваших слез, ваших слез…

Я влюблен в эти гордые польские руки,

В эту кровь голубых королей,

В эту бледность лица, до восторга, до муки

Обожженного песней моей!

Разве можно забыть эти детские плечи,

Этот горький заплаканный рот,

И акцент вашей странно-изысканной речи,

И ресниц утомленный полет?..

А крылатые брови?

А лоб Беатриче?

А весна в повороте лица?

О, как трудно любить в этом мире приличий,

О, как больно любить без конца!

И бледнеть и терпеть и не сметь увлекаться,

И, зажав свое сердце в руке,

Осторожно уйти, навсегда отказаться

И еще улыбаться в тоске.

Не могу, не хочу, наконец, — не жeлaю!

И приветствуя радостный плен,

Я со сцены вам сердце, как мячик бросаю!

Ну!

Ловите, принцеса Ирен!

Ik ben doodsbang voor die gouden gevangenschap

Je koperslanghaar.

Ik ben verliefd op je subtiele naam Irena

En in de sporen van je tranen, je tranen...

Ik ben verliefd op deze trotse Poolse handen,

In dit bloed van blauwe koningen,

In deze bleekheid van het gezicht, om te genieten, te kwellen

Verbrand door mijn lied!

Is het mogelijk om de schouders van deze kinderen te vergeten,

Deze bittere betraande mond

En het accent van je vreemd verfijnde spraak,

En vermoeide wimpers?..

En gevleugelde wenkbrauwen?

En het voorhoofd van Beatrice?

En de lente in het gezicht?

Oh, hoe moeilijk is het om lief te hebben in deze wereld van fatsoen,

O, wat doet het pijn om oneindig lief te hebben!

En bleek en volharden en niet durven laten meeslepen,

En mijn hart in mijn hand houdend,

Voorzichtig verlaten, voor altijd verlaten

En nog steeds van angst glimlachen.

Ik kan niet, ik wil niet, eindelijk, ik wil niet!

En het verwelkomen van vreugdevolle gevangenschap,

Ik gooi je hart van het podium als een bal!

We zullen!

Vang, prinses Irene!