Мадам, уже падают листья - Александр Вертинский

На солнечном пляже в июне

В своих голубых пижама

Девчонка — звезда и шалунья —

Она меня сводит с ума.

Под синий berceuse океана

На желто-лимонном песке

Настойчиво, нежно и рьяно

Я ей напеваю в тоске:

Мадам, уже песни пропеты

Мне нечего больше сказать!

В такое волшебное лето

Не надо так долго терзать!

Я жду Вас, как сна голубого!

Я гибну в любовном огне!

Когда же Вы скажете слово,

Когда Вы придете ко мне?

И, взглядом играя лукаво,

Роняет она на ходу:

Вас слишком испортила слава.

А впрочем.

Вы ждите… приду!..

Потом опустели террасы,

И с пляжа кабинки свезли.

И даже рыбачьи баркасы

В далекое море ушли.

А птицы так грустно и нежно

Прощались со мной на заре.

И вот уж совсем безнадежно

Я ей говорю в октябре:

Мадам, уже падают листья,

И осень в смертельном бреду!

Уже виноградные кисти

Желтеют в забытом саду!

Я жду Вас, как сна голубого!

Я гибну в осеннем огне!

Когда же Вы скажете слово?

Когда Вы придете ко мне?!

И, взгляд опуская устало,

Шепнула она, как в бреду:

Я Вас слишком долго желала.

Я к Вам… никогда не приду.

Op een zonnig strand in juni

In hun blauwe pyjama

Meisje - ster en brutale meid -

Ze maakt me gek.

Onder de blauwe berceuse van de oceaan

Op geel-citroenzand

Aanhoudend, voorzichtig en ijverig

Ik zing haar in angst toe:

Mevrouw, de liedjes zijn al gezongen

Ik heb niets meer te zeggen!

In zo'n magische zomer

Het is niet nodig om zo lang te lijden!

Ik wacht op je als een blauwe droom!

Ik sterf in liefdesvuur!

Wanneer zeg je het woord,

Wanneer kom je naar mij?

En met een speelse uitstraling,

Ze valt onderweg:

Je roem heeft je te veel verwend.

En toch.

Wacht maar... ik kom!..

Toen waren de terrassen leeg

En de hutten zijn van het strand gehaald.

En zelfs vissersboten

Ze gingen naar de verre zee.

En de vogels zijn zo verdrietig en teder

Ze namen bij zonsopgang afscheid van me.

En nu is het helemaal hopeloos

Ik vertel haar in oktober:

Mevrouw, de bladeren vallen al

En de herfst is in een dodelijk delirium!

Al druivenborstels

Ze worden geel in de vergeten tuin!

Ik wacht op je als een blauwe droom!

Ik sterf in herfstvuur!

Wanneer zeg je het woord?

Wanneer kom je naar mij?!

En, vermoeid naar beneden kijkend,

Ze fluisterde, als in een delirium:

Ik heb te lang naar je verlangd.

Ik... zal nooit naar je toe komen.