Снежная колыбельная - Александр Вертинский

Спи, мой мальчик милый, за окошком стужа,

Намело сугробы у нашего крыльца.

Я любовник мамин, а она у мужа

Старого, седого — твоего отца.

Так сказали люди, я любовник мамин,

Но не знают люди о моей любви.

Не смотри ж, мой мальчик, синими глазами,

И в темноте напрасно маму не зови.

Мама не вернется — мама любит мужа,

Старого, седого — твоего отца.

За окошком нашим тихо стонет стужа

И намело сугробы у нашего крыльца.

Slaap, mijn beste jongen, het is koud buiten het raam,

Er waren sneeuwbanken op onze veranda.

Ik ben de minnaar van mijn moeder en zij is bij haar man

Oud, grijsharig - je vader.

Dus mensen zeiden: ik ben de minnaar van mijn moeder,

Maar mensen weten niets van mijn liefde.

Kijk niet, mijn jongen, met blauwe ogen,

En bel in het donker niet tevergeefs je moeder.

Moeder komt niet terug - moeder houdt van haar man,

Oud, grijsharig - je vader.

Buiten ons raam kreunt de kou stilletjes

En er waren sneeuwbanken op onze veranda.