Сероглазочка - Александр Вертинский

Я люблю Вас, моя сероглазочка,

Золотая ошибка моя!

Вы — вечерняя жуткая сказочка,

Вы — цветок из картины Гойя.

Я люблю Ваши пальцы старинные

Католических строгих мадонн,

Ваши волосы сказочно длинные

И надменно-ленивый поклон.

Я люблю Ваши руки усталые,

Как у только что снятых с креста,

Ваши детские губы коралловые

И углы оскорбленного рта.

Я люблю этот блеск интонации,

Этот голос — звенящий хрусталь,

И головку цветущей акации,

И в словах голубую вуаль.

Так естественно, просто и ласково

Вы, какую-то месть затая,

Мою душу опутали сказкою,

Сумасшедшею сказкой Гойя…

Под напев Ваших слов летаргических

Умереть так легко и тепло.

В этой сказке смешной и трагической

И конец, и начало светло…

Ik hou van je, mijn grijze ogen,

Mijn gouden fout!

Je bent een spookachtig verhaal in de avond,

Je bent een bloem uit een Goya-schilderij.

Ik hou van je vintage vingers

Katholieke strikte madonna's,

Je haar is fantastisch lang

En een arrogant luie buiging.

Ik hou van je vermoeide handen,

Zoals degenen die zojuist van het kruis zijn gehaald,

Je babylippen zijn koraal

En de hoeken van de beledigde mond.

Ik hou van deze briljante intonatie,

Deze stem is een rinkelend kristal

En het hoofd van een bloeiende acacia,

En in woorden een blauwe sluier.

Zo natuurlijk, eenvoudig en aanhankelijk

Jij, een soort wraak,

Mijn ziel was verstrikt in een sprookje,

Goya's gekke sprookje...

Op de melodie van je lethargische woorden

Sterven is zo gemakkelijk en warm.

In dit sprookje grappig en tragisch

Zowel het einde als het begin zijn licht...