Пёс Дуглас - Александр Вертинский

В нашу комнату Вы часто приходили,

Гда нас двое: я и пес Дуглас,

И кого-то из двоих любили,

Только я не знал, кого из нас.

Псу однажды Вы давали соль в облатке,

Помните, когда он заболел?

Он любил духи и грыз перчатки

И всегда Вас рассмешить умел.

Умирая, Вы о нас забыли,

Даже попрощаться не могли…

Господи, хотя бы позвонили!..

Просто к телефону подошли!..

Мы придем на Вашу панихиду,

Ваш супруг нам сухо скажет: Жаль…

И, покорно проглотив обиду,

Мы с собакой затаим печаль.

Вы не бойтесь.

Пес не будет плакать,

А, тихонечко ошейником звеня,

Он пойдет за Вашим гробом в слякоть

Не за мной, а впереди меня!..

Je kwam vaak naar onze kamer,

Waar we met z'n tweeën zijn: ik en de hond Douglas,

En een van de twee was geliefd,

Alleen wist ik niet wie van ons.

Ooit gaf je een hond zout in een wafeltje,

Weet je nog toen hij ziek werd?

Hij hield van parfum en geknaagde handschoenen

En hij wist je altijd aan het lachen te maken.

Stervend, je vergat ons,

We konden niet eens afscheid nemen...

Heer, ze hebben tenminste gebeld! ..

Ze hebben net de telefoon beantwoord!..

We komen naar je herdenkingsdienst,

Uw man zal ons droog vertellen: Sorry ...

En nederig de belediging inslikkend,

We zullen verdriet verbergen met de hond.

Wees niet bang.

De hond zal niet huilen

En, stilletjes rinkelend met een halsband,

Hij zal je kist volgen tot in de modder

Niet achter mij, maar voor mij!..